In de jaren na het Tweede Vaticaans Concilie werd de Kerk wel een oude bron met fris opborrelend water genoemd. Men greep daarbij terug op vergelijkingen van kerkvaders uit de eerste vier eeuwen en men wilde er zijn fascinatie mee uitdrukken voor de eeuwenoude Kerk en het vertrouwen in haar dikwijls bruisende leven. In onze tijd zijn er tekenen dat het vrije stromen van het bronwater belemmerd wordt door diverse, vooral culturele, obstakels. Maar we zien in de bron ook allerlei nieuwe stromen van heilzaam water opborrelen. Uiteindelijk is het de verrezen Heer zelf die in de Geest en door Zijn Volk de samenleving het levende water Vgl. Joh. 4, 1-42 Vgl. Joh. 7, 37-39 wil schenken. Moge Hij de inzet van ons allen voor de verdere opbouw van Zijn Kerk in ons land zegenen. We willen ons als gedoopten openen voor het geschenk van het geloof, dat we ontvangen hebben en voor de eraan corresponderende opgave. Mogen we inspiratie vinden voor wat ons gezamenlijk opgedragen is in het voorbeeld van de heilige Willibrord en moge deze patroon van de Nederlandse kerkprovincie voor ons allen een voorspreker zijn.