Beste Bisschoppen,

Het is een grote vreugde voor mij om u vandaag te begroeten aan het begin van mijn bezoek aan uw land en ik dank Kardinaal George voor de mooie woorden die hij namens u aan mij gericht heeft. Ik wil u allemaal danken, met name de medewerkers van de Bisschoppenconferentie, die hard hebben gewerkt aan de voorbereidingen van deze reis. Mijn dankbaarheid gaat ook naar de staf en vrijwilligers van de Nationale Schrijn, die ons vanavond verwelkomd hebben. Amerikaanse Katholieken zijn bekend om hun trouwe devotie tot de Stoel van Petrus. Mijn pastorale bezoek is een mogelijkheid om deze banden van eenheid te versterken. We zijn begonnen met het vieren van het Avondgebed in deze basiliek, toegewijd aan de Onbevlekte Ontvangenis van de Heilige Maagd Maria, een Schrijn van bijzondere waarde voor de Amerikaanse Katholieken, midden in het hart van uw hoofdstad. Verenigd in gebed met Maria, de Moeder van Jezus, wijden we het volk van God van alle delen van de Verenigde Staten liefdevol toe aan de hemelse Vader.

Voor de Katholieke gemeenschappen van Boston, New York, Philadelphia en Louisville is er dit jaar de bijzondere viering van de 200e verjaardag van de oprichting van deze lokale kerken als diocesen. Ik verenig mij met u in dankbaarheid voor de genaden die deze kerken ontvangen hebben gedurende deze twee eeuwen. Dit jaar wordt ook de 200e verjaardag gevierd van de verheffing van de stoel van Baltimore tot Aartsbisdom en dat geeft mij de gelegenheid om de bewondering en dankbaarheid tot uitdrukking te brengen voor het leven en dienst van John Caroll, de eerste Bisschop van Baltimore - een waardige leider van de Katholieke gemeenschap in u nieuwe onafhankelijke land. Zijn onvermoeibare inzet om het Evangelie te verkondigen in het uitgestrekte gebied dat aan zijn zorg was toevertrouwd heeft de basis gelegd voor het kerkelijk leven in uw land en maakte het mogelijk dat de Kerk in Amerika naar volwassenheid is gegroeid. De Katholieke gemeenschap is nu een van de grootste gemeenschappen in de wereld en een van de meest invloedrijke. Hoe belangrijk is het dan ook om uw licht te laten schijnen voor uw medeburgers en voor de wereld: "opdat zij uw goede werken mogen zien en glorie geven aan God die in de Hemel is". (Mt. 5, 16)

Veel van de mensen waarvoor John Caroll en zijn Bisschoppen dienst deden 200 jaar geleden, kwamen van ver weg. De diversiteit van hun oorsprong wordt gereflecteerd in de rijke variëteit van het kerkelijk leven in het huidige Amerika. Broeders in het Bisschopsambt, ik wil u bemoedigen opdat u en uw gemeenschappen door blijven gaan de immigranten die nu tot u komen welkom te heten, om hun vreugde en hoop te delen, om hun te ondersteunen in hun lijden en zorgen en om hen te helpen zich thuis te voelen in hun nieuwe vaderland. Dit is inderdaad wat vorige generaties van landgenoten u hebben voorgedaan. Vanaf het begin hebben zij de deur geopend voor de vermoeiden, de armen, "de afgematte massa die uitziet om vrij te kunnen ademen" Sonnet als inscriptie on de Statue of Liberty, het Vrijheidsbeeld. Dit zijn de mensen die Amerika een eigen identiteit hebben gegeven.

Van hen die hier een nieuw leven kwamen opbouwen, zijn er velen die goed gebruik hebben gemaakt van de bronnen en mogelijkheden die ze vonden en een hoog niveau aan voorspoed hebben bereikt. Inderdaad, het volk van dit land is bekend om zijn grote vitaliteit en creativiteit. Ze zijn ook bekend voor hun generositeit. Na de aanslag op deTwin Towers in september 2001 en opnieuw na de orkaan Katrina in 2005 hebben Amerikanen aangetoond bereid te zijn om hulp te bieden aan de broeders en zusters in nood. Op internationaal niveau zijn er bijdragen geleverd door Amerikanen ter leniging van de nood en zijn reddingsoperaties uitgevoerd na de tsunami in december 2004 hetgeen een verder voorbeeld is van medeleven. Laat mij in het bijzonder de dankbaarheid tot uitdrukking brengen voor de vele vormen van humanitaire hulp gegeven door de Amerikaanse Katholieken via de Katholieke caritas en andere organisaties. Deze generositeit heeft vrucht gedragen in de zorg aan de armen en de in nood verkerenden en in de energie die gestoken is in het ontwikkelen van een netwerk van Katholieke parochies, ziekenhuizen, scholen en universiteiten. Dit alles is een grote reden van dankbaarheid.

Amerika is ook een land van groot geloof. Uw volk staat bekend om hun religiositeit en zijn er trots op te behoren tot een religieuze gemeenschap. Zij hebben vertrouwen in God en laten niet na om in de publieke debatten morele argumenten te onderbouwen vanuit het Bijbels geloof. Het respect voor de vrijheid van godsdienst is diep geworteld in het Amerikaanse geweten - een feit dat heeft bijgedragen aan de aantrekkelijkheid van dit land voor generaties van immigranten, die een huis zochten waar ze vrij hun godsdienst konden beleven volgens hun geloof.

Hierop aansluitend ben ik blij vast te stellen dat onder uw Bisschoppen aanwezig zijn van alle gewaardeerde Oosterse Kerken die in gemeenschap leven met de Opvolger van Petrus en hen groet ik met speciale vreugde. Beste broeders, ik vraag u om uw gemeenschappen te overtuigen van mijn diepe gevoelens voor hun en mijn blijvende gebed, zowel voor hen als voor de vele broeders en zusters die nog in de landen van hun oorsprong zijn. Uw aanwezigheid is een herinnering aan het moedige getuigen zijn van Christus van zo vele leden van u gemeenschappen, vaak te midden van groot lijden, in hun respectieve geboortelanden. Het is ook een grote verrijking voor het kerkelijk leven in Amerika door de levendige uitdrukking van de katholiciteit van de Kerk en de gevarieerdheid van haar liturgische en spirituele tradities.

In deze vruchtbare grond, gevoed door zo vele verschillende bronnen, is het dat u allen, dierbare Bisschoppen, geroepen bent het zaad van het geloof vandaag te zaaien. Dit brengt mij erop de vraag te stellen hoe in de 21e eeuw een Bisschop het beste antwoord kan geven op de oproep "maak alles nieuw in Christus, onze hoop"? Hoe kunnen we mensen brengen tot "een ontmoeting met de levende God", de bron van de, het leven omvormende, hoop waarover het Evangelie spreekt Paus Benedictus XVI, Encycliek, Liefde in Waarheid - Over de Christelijke hoop, Spe Salvi (30 nov 2007), 4? Misschien dat hij moet beginnen met het wegnemen van blokkades voor een dergelijke ontmoeting. Terwijl het waar is dat dit land is getekend door een algemeen religieuze houding, is er de subtiele beïnvloeding door het secularisme dat de manier bepaald waarop mensen toestaan dat hun gedrag beïnvloed wordt door het geloof. Komt het overeen met de belijdenis van het geloof in de kerk op zondag om dan vervolgens gedurende de wee zakelijke praktijken of medische procedures te promoten die tegengesteld zijn aan het geloof? Is het in lijn voor praktiserende Katholieken om de armen en gemarginaliseerden te mijden of uit te buiten, om seksueel gedrag te promoten dat tegen de Katholieke morele leer is, of om posities in te nemen die tegengesteld zijn aan het recht om te leven voor iedere mens vanaf de conceptie tot aan de natuurlijke dood? Iedere tendens om de religie te bedreigen door voor te stellen dat het een privé aangelegenheid is moet weerstaan worden. Alleen wanneer hun geloof ieder aspect van hun leven doordringt, wordt de Christen werkelijk open voor de omvormende kracht van het Evangelie.

Voor een welvarende maatschappij is een verder obstakel om een ontmoeting te hebben met de levende God ligt in de subtiele invloed van het materialisme, dat al te gemakkelijk de aandacht kan afleiden voor het honderdvoudige dat God in deze tijd beloofd, ten koste van het eeuwige leven dat Hij beloofd heeft te zullen geven Vgl. Mc. 10, 30 . Mensen moeten tegenwoordig eraan herinnerd worden van het uiteindelijke doel van het leven. Zij moeten herkennen dat diep in hen de dorst naar God is ingeprent. Zij hebben het nodig om gelegenheid te hebben te drinken van de bron van eeuwige liefde. Het is gemakkelijk om binnen te gaan in de haast oneindige mogelijkheden die de wetenschap en technologie ons voorhoudt; het is gemakkelijk om de fout te maken te denken dat we via onze eigen inzet de voldoening krijgen van onze diepste noden. Dat is een illusie. Zonder God, Die ons kan geven en schenken waartoe wij alleen niet in staat zijn Vgl. Paus Benedictus XVI, Encycliek, Liefde in Waarheid - Over de Christelijke hoop, Spe Salvi (30 nov 2007), 31, is ons leven uiteindelijk leeg. Mensen moeten er steeds aan herinnerd worden om hun relatie te cultiveren met Hem die gekomen is, opdat zij leven zouden hebben en wel in overvloed Vgl. Joh. 10, 10 . Het doel van al ons pastoraal en catechetisch werk, de onderwerpen van ons preken en het gericht zijn op ons sacramenteel dienstwerk moet zijn de mensen te helpen en te voeden opdat zij een levende relatie hebben met "Christus Jezus, onze hoop" (1 Tim. 1, 1).

In een maatschappij die waardering heeft voor persoonlijke vrijheid en autonomie, is het makkelijker om het zicht te verliezen op de onderlinge verhoudigen met anderen zowel als op de verantwoordelijkheden die we hebben tegenover hen. Deze benadrukking van het individualisme heeft ook de Kerk geraakt Vgl. Paus Benedictus XVI, Encycliek, Liefde in Waarheid - Over de Christelijke hoop, Spe Salvi (30 nov 2007), 13-15, wat aanleiding geeft tot een vorm van piëteit dat soms onze private relatie met God voorop stelt ten koste van onze roeping lid te zijn van een verrezen gemeenschap. Nu vanaf het begin zag God dat "het niet goed is dat de man alleen blijft" (Gen. 2, 18). Wij zijn geschapen als sociale wezens die hun vervolmaking alleen vinden in liefde - voor God en voor onze naaste. Als we werkelijk naar Hem kijken als de bron voor onze vreugde, dan moeten we dat doen als leden van het volk van God Vgl. Paus Benedictus XVI, Encycliek, Liefde in Waarheid - Over de Christelijke hoop, Spe Salvi (30 nov 2007), 14. Als dit tegen de cultuur in lijkt te zijn, dan is dit eenvoudig een verder bewijs hoe urgent de noodzaak is voor een hernieuwde evangelisatie van de cultuur.

In een samenleving die grote waarde hecht aan persoonlijke vrijheid en autonomie, vergeet men gemakkelijk dat men ook afhankelijk is van anderen en dat we ook verantwoordelijkheden hebben jegens elkaar. Deze nadruk op individualisme heeft zelfs de Kerk beïnvloed Vgl. Paus Benedictus XVI, Encycliek, Liefde in Waarheid - Over de Christelijke hoop, Spe Salvi (30 nov 2007), 13-15 en geleid tot een vorm van vroomheid die soms het accent legt op onze persoonlijke relatie met God, ten koste van onze roeping om leden te zijn van een verloste gemeenschap. Toch zag God in het begin al dat het niet goed was dat de mens alleen bleef Vgl. Gen. 2, 18 . We zijn geschapen als sociale wezens die alleen tot hun recht komen in liefde – voor God en onze naaste. Als wij werkelijk onze blik richten op Hem die de bron van onze vreugde is, moeten we dat doen als leden van Gods volk. Vgl. Paus Benedictus XVI, Encycliek, Liefde in Waarheid - Over de Christelijke hoop, Spe Salvi (30 nov 2007), 14 Als dat niet in onze cultuur lijkt te passen, bewijst dat alleen nog maar meer hoe groot de behoefte is aan een nieuwe evangelisatie van de cultuur.

U bent hier in Amerika gezegend met katholieke lekengelovigen van heel verschillende culturele achtergronden, die al hun uiteenlopende gaven ten dienste stellen van de Kerk en de samenleving in het algemeen. Zij verwachten van u dat u hen bemoedigt en leiding en richting heeft. In een tijd die wordt gekenmerkt door een overvloed aan informatie, is het belang van goede geloofsinformatie niet te overschatten. Amerikaanse katholieken hebben altijd grote waarde gehecht aan religieus onderricht, zowel op school als in vormingsprogramma’s voor volwassenen. Dat onderricht moet worden voortgezet en uitgebreid. De vele goede mensen die liefdadigheidswerk verrichten, moeten worden geholpen om hun toewijding levend te houden door een “vorming van het hart”: een “ontmoeting met God in Christus die de liefde in hen wekt en hun hart voor de naaste opent”. Paus Benedictus XVI, Encycliek, God is Liefde, Deus Caritas Est (25 dec 2005), 31 In een tijd waarin de vooruitgang in de medische wetenschap veel mensen nieuwe hoop geeft, roepen diezelfde vernieuwingen ook ethische vragen op die eerder niet voorstelbaar waren. Dat maakt het belangrijker dan ooit om katholieken die in de gezondheidszorg werkzaam zijn, een goede vorming te bieden in de morele leer van de Kerk. In al deze apostolaten moet met wijsheid leiding worden gegeven, zodat zij vruchten in overvloed zullen voortbrengen. Als zij werkelijk het belang van de mens moeten bevorderen, moeten zij ook nieuw gemaakt worden in Christus onze hoop.

Als verkondigers van het Evangelie en leiders van de katholieke gemeenschap bent u ook geroepen om deel te nemen aan de uitwisseling van ideeën in het publieke debat, om zo de culturele standpunten te helpen vormen. In een context waarin de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staat en waar een fel en eerlijk debat wordt gestimuleerd, staat u voor een gerespecteerd geluid dat van grote betekenis is voor de discussie over de dringende sociale en morele vraagstukken van deze tijd. Door ervoor te zorgen dat het Evangelie goed wordt verstaan, vormt u niet alleen de mensen van uw eigen gemeenschap, maar helpt u, door het wereldwijde bereik van de massacommunicatie, de boodschap van de christelijke hoop door heel de wereld te verspreiden.

De invloed van de Kerk op het publieke debat speelt natuurlijk op verschillende niveaus. De Verenigde Staten kennen veel wetgeving en wetsvoorstellen die ethisch gezien aanleiding geven tot zorg. De katholieke gemeenschap dient onder uw leiding in dit soort zaken een duidelijk en eensluidend getuigenis uit te dragen. Wat echter nog belangrijker is, is ervoor zorgen dat de bredere gemeenschap haar hart en geest steeds meer openstelt voor de morele waarheid. Daar moet nog veel voor gedaan worden. Cruciaal in dit verband is de taak van de lekengelovigen om het ‘zuurdesem’ van de samenleving te zijn. Toch kan men er niet van uitgaan dat alle katholieke burgers in de belangrijkste ethische vraagstukken van deze tijd de lijn van de kerkelijke leer volgen. Ook hier ligt voor u de taak om ervoor te zorgen dat in de morele vorming op alle niveaus van het kerkelijk leven de authentieke leer van het Evangelie van het leven naar voren komt.

Een onderwerp van grote zorg voor ons allen is in dit verband de plaats van het gezin binnen de samenleving. Kardinaal George zei al dat u de komende jaren onder meer prioriteit wil geven aan de versterking van het huwelijk en gezinsleven. In de Paus Benedictus XVI - Boodschap
De mensenfamilie, een vredesgemeenschap
Wereldvredesdag 2008
(8 december 2007) van dit jaar sprak ik over de essentiële bijdrage die een gezond gezinsleven kan leveren aan de vrede in en tussen landen. In het gezin ervaren we “een aantal fundamentele elementen van vrede: rechtvaardigheid en liefde tussen broeders en zusters, het gezag dat door de ouders wordt uitgeoefend, de liefdevolle zorg voor de gezinsleden die zwakker zijn door hun jonge leeftijd of door ziekte of ouderdom, onderlinge hulp bij wat nodig is in het leven, de bereidheid om anderen te accepteren en zo nodig te vergeven”. Paus Benedictus XVI, Boodschap, Wereldvredesdag 2008, De mensenfamilie, een vredesgemeenschap (8 dec 2007), 3 De familie is ook de belangrijkste plaats voor de evangelisatie, de plaats om het geloof door te geven en jonge mensen te helpen begrijpen wat het belang is van religieuze gebruiken en de kerkgang op zondag. Het is ontstellend hoeveel minder het gezin de hoeksteen van Kerk en samenleving vormt. Echtscheiding en ontrouw zijn toegenomen en veel jonge mannen en vrouwen kiezen ervoor om het huwelijk uit te stellen of zelfs helemaal niet te trouwen. Voor sommige jonge katholieken lijkt de sacramentele verbintenis van het huwelijk nauwelijks een andere betekenis te hebben dan een burgerlijke verbintenis of zelfs een puur informele en vrijblijvende afspraak om met een ander samen te leven. We zien dan ook een alarmerende afname van het aantal katholieke huwelijken in de Verenigde Staten, en een toename van samenlevingsvormen waarbij de op Christus geïnspireerde toewijding aan de ander, bezegeld door de publiekelijk gedane belofte om te leven naar de eisen van een onverbrekelijke, levenslange verbintenis, simpelweg ontbreekt. In dergelijke omstandigheden wordt kinderen de veilige omgeving ontzegd die zij nodig hebben om als mens tot bloei te komen, en de samenleving ontbreekt het op deze manier aan de stevige bouwstenen die zij nodig heeft om de sociale cohesie en morele focus van de gemeenschap in stand te houden.

Mijn voorganger, paus Johannes Paulus II, leerde: “De bisschop is de eerst verantwoordelijke voor de gezinspastoraal in het bisdom. ... Hij moet daaraan zonder ophouden zorg, tijd, personeel en hulpbronnen wijden, maar vooral persoonlijke steun aan de gezinnen en aan allen die hem ... helpen in de gezinspastoraal.” H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 73 Het is uw taak om heel duidelijk de argumenten vanuit het geloof en de rede aan te voeren die pleiten voor het instituut huwelijk, als de levenslange verbintenis tussen een man en een vrouw, die openstaan voor de overdracht van het leven. Die boodschap moet opnieuw weerklinken onder de mensen, omdat het ten diepste een onvoorwaardelijk ‘ja’ tegen het leven is, een ‘ja’ tegen de liefde en een ‘ja’ tegen de aspiraties die de kern van onze gemeenschappelijke menselijkheid vormen, in ons diepe verlangen naar verbondenheid met anderen en met de Heer.

Eén van de dingen die lijnrecht tegenover het Evangelie staan in het leven zoals we dat zien in Amerika en in andere landen, en die reden geeft tot grote schaamte, is het seksueel misbruik van minderjarigen. Velen van u hebben met mij gesproken over de intense pijn die uw gemeenschappen hebben geleden wanneer een geestelijke zijn priesterlijke verplichtingen en taken verraden bleek te hebben met zulk diep immoreel gedrag. U kunt zich, terwijl u er alles aan doet om dit kwaad uit te bannen wanneer het zich voordoet, verzekerd weten van de gebedssteun van Gods volk in heel de wereld. U geeft terecht voorrang aan hulp en zorg aan de slachtoffers. Het is uw van God gegeven verantwoordelijkheid als herders om de wonden te verbinden die door een vertrouwensbreuk geslagen zijn, om genezing en verzoening te bevorderen en hen die op zo’n ernstige manier beschadigd zijn, met liefdevolle zorg te omringen.

Het is niet gemakkelijk geweest om met deze situatie om te gaan en zoals de voorzitter van uw Bisschopsconferentie al aangaf, “soms is het echt verkeerd aangepakt”. Nu de ernst en schaal van het probleem duidelijker is, hebt u gerichtere herstel- en disciplinaire maatregelen kunnen nemen en een veilige omgeving kunnen creëren waarin jonge mensen beter beschermd zijn. Hoewel we voor ogen moeten houden dat de overgrote meerderheid van de geestelijken en religieuzen in Amerika uitnemend werk verrichten in de verkondiging van de bevrijdende boodschap van het Evangelie aan de mensen die aan hun zorg zijn toevertrouwd, is het van cruciaal belang dat de kwetsbaren altijd beschermd worden voor hen die kwaad willen. In dat opzicht werpen uw inspanningen om mensen te genezen en te beschermen niet alleen hun vruchten af voor hen die onder uw pastorale zorg vallen, maar voor heel de samenleving.

Het beleid en de programma’s die u hebt opgesteld moeten echter in een bredere context worden geplaatst om het beoogde doel volledig te bereiken. Kinderen verdienen het om op te groeien met een gezond begrip van seksualiteit en de rol daarvan in menselijke relaties. Zij moeten beschermd worden voor de onwaardige uitingen en grove manipulatie van de seksualiteit die we tegenwoordig om ons heen zien. Zij hebben het recht om opgevoed te worden in authentieke morele waarden die hun grondslag hebben in de waardigheid van de menselijke persoon. Dat brengt ons terug op de centrale rol van het gezin en de noodzaak om het Evangelie van het leven te verspreiden. Wat heeft het voor zin om over kinderbescherming te praten als pornografie en geweld bij zoveel mensen de huiskamer binnenkomen door de media waarover we tegenwoordig beschikken? We moeten dringend opnieuw de waarden bepalen die de grondslag van onze samenleving vormen, zodat zowel jonge mensen als volwassenen een goede morele vorming kan worden geboden. Hierin heeft iedereen een taak – niet alleen ouders, religieuze leiders, docenten en catecheten, maar ook de media en de entertainmentindustrie. Alle leden van de maatschappij kunnen een steentje bijdragen aan de morele vernieuwing en er zelf van profiteren. Als we werkelijk geven om onze jongeren en om de toekomst van onze beschaving, moeten we onze verantwoordelijkheid nemen om de authentieke morele waarden die als enige de mens in staat stellen om tot bloei te komen, uit te dragen en voor te leven. Het is uw taak, als pastores naar het voorbeeld van Christus, de Goede Herder, om deze boodschap luid en duidelijk te verkondigen en daarmee de zonde van seksueel misbruik in de bredere context van de seksuele mores aan de kaak te stellen. Bovendien kunt u door dit probleem waar nodig binnen de Kerk aan de orde te stellen, anderen daarin voorgaan, aangezien deze gesel niet alleen wordt gevoeld in uw diocesen, maar in alle sectoren van de samenleving. Dat vraagt om een vastberaden, collectief antwoord.

Ook priesters hebben behoefte aan uw leiding en nabijheid in deze moeilijke tijd. Zij schamen zich voor wat er is gebeurd en sommigen hebben het gevoel dat zij aan vertrouwen en waardering hebben ingeboet. Velen voelen zich nauw verbonden met Christus in zijn Lijden, in hun worsteling met de gevolgen van deze crisis. De bisschop kan hen als vader, broeder en vriend van zijn priesters, helpen om geestelijk vruchten te plukken van deze verbondenheid met Christus door hen bewust te maken van de troostende aanwezigheid van de Heer te midden van hun lijdenden en door hen aan te moedigen om met de Heer de weg van de hoop te gaan. Vgl. Paus Benedictus XVI, Encycliek, Liefde in Waarheid - Over de Christelijke hoop, Spe Salvi (30 nov 2007), 39 Zoals paus Johannes Paulus II zes jaar geleden al zei, “moeten we erop vertrouwen dat deze periode van beproeving de gehele katholieke gemeenschap zal louteren” en zal leiden tot “een heiliger priesterschap, een heiliger episcopaat en een heiliger Kerk”. H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, Tot de kardinalen van de Verenigde Staten (23 apr 2002), 4 Er zijn vele tekenen die erop wijzen dat in de tussenliggende periode inderdaad sprake is geweest van een loutering. De tegenwoordigheid van Christus te midden van onze lijdenden brengt langzaam aan licht in onze duisternis: alle dingen worden nieuw gemaakt in Christus Jezus, onze hoop.

In deze fase is het een essentieel onderdeel van uw taak om de banden met uw geestelijken te versterken, met name in gevallen waarin tijdens deze crisis spanning is ontstaan tussen priesters en hun bisschop. Het is belangrijk dat u uw betrokkenheid blijft tonen, dat u hen blijft steunen en hen voorgaat. Op die manier zult u hen zeker helpen om de levende God te ontmoeten en hen de weg wijzen naar de transformerende hoop waarover het Evangelie spreekt. Als u zelf leeft naar het voorbeeld van Christus, de Goede Herder, die zijn leven heeft gegeven voor zijn schapen, zult u uw medepriesters inspireren om zich weer helemaal te wijden aan hun kudde, met dezelfde overgave als Christus. Een scherpere focus op de navolging van Christus in de heiligheid van het leven is precies wat we nodig hebben om voorwaarts te gaan. We moeten weer ontdekken wat een vreugde het schenkt om Christus in het centrum van ons leven te plaatsen, de deugden te oefenen en onszelf onder te dompelen in het gebed. Als de gelovigen weten dat hun pastor een man is die bidt en leeft om hen te dienen, zullen zij daar met warmte en genegenheid op reageren en dat zal het leven van de gehele gemeenschap voeden en ondersteunen.

Tijd die aan het gebed wordt besteed, is nooit verspild, hoe dringend de taken die van alle kanten op ons afkomen ook zijn. De verering van Christus onze Heer in het heilig Sacrament verlengt en intensiveert de verbondenheid met Hem die tot stand komt in de viering van de Eucharistie.Vgl. Paus Benedictus XVI, Boodschap, 42e Wereldcommunicatiedag 2008, De media: op het kruispunt van zelfpromotie en dienstbetoon. Zoeken naar de waarheid om haar met anderen te delen (24 jan 2008), 66 Contemplatie van de geheimen van de Rozenkrans heeft een bevrijdende uitwerking en vormt ons naar, verenigt ons met en heiligt ons tot Jezus Christus. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Apostolische Brief, Over de allerheiligste Rozenkrans, Rosarium Virginis Mariae (16 okt 2002), 11.15 Het volgen van het Getijdengebed zorgt ervoor dat heel onze dag geheiligd is en herinnert ons voortdurend aan de noodzaak om gericht te blijven op het doen van Gods werk, hoezeer wij ook afgeleid kunnen raken of de druk voelen van de taak waar we mee bezig zijn. Zo helpt onze devotie ons om in persona Christi te spreken en te handelen, om de gelovigen in de naam van Jezus te onderwijzen, te leiden en te heiligen, om zijn verzoening, zijn genezing en zijn liefde te brengen aan al zijn beminde broeders en zusters. Deze radicale omvorming naar het voorbeeld van Christus, de Goede Herder, vormt de kern van ons pastorale ambt, en als we onszelf in het gebed openstellen voor de kracht van de heilige Geest, zal Hij ons de gaven schenken die we nodig hebben om onze zware taak uit te voeren, zodat wij niet bezorgd hoeven te zijn over wat we moeten doen of zeggen Vgl. Mt. 10, 19 .

Tot besluit van mijn woorden tot u hier vanavond wil ik de Kerk in uw land opdragen aan de moederlijke zorg en voorspraak van de Onbevlekte Maagd Maria, beschermvrouwe van de Verenigde Staten. Moge zij, die de hoop van alle landen in haar schoot gedragen heeft, de voorspraak zijn voor het volk van dit land, zodat alles nieuw wordt in Jezus Christus, haar Zoon. Dierbare medebisschoppen, weet u allen verzekerd van mijn warme vriendschap en mijn medeleven in uw pastorale zorgen. Ik schenk u allen en uw geestelijken, religieuzen en lekengelovigen mijn apostolische zegen als teken van blijdschap en vrede in de verrezen Heer.