H. Paus Johannes Paulus II - 17 maart 2002
Opnieuw mediterend in de vreugde van deze gave, zou ik het dit jaar samen met u willen hebben over een aspect van onze zending, waarop ik vorig jaar al, in gelijkaardige omstandigheden, uw aandacht heb willen vestigen. Ik meen dat het onderwerp het echt verdient nog verder verdiept te worden. Ik wil het namelijk hebben over de zending die de Heer ons gegeven heeft om Hem aanwezig te stellen, niet alleen in het eucharistische Offermaal, maar ook in het Sacrament van de Verzoening.
Tussen beide Sacramenten heerst een intieme band. De Eucharistie vormt niet alleen hoogtepunt van het hele sacramentele opzet, zij is er ook de bron van: alle Sacramenten vloeien in zekere zin eruit voort en leiden naar haar terug. Dat geldt in het bijzonder voor het Sacrament dat bestemd is de "bemiddelaar" te zijn van Gods vergiffenis, die de berouwvolle zondaar opnieuw in zijn armen sluit. Het klopt inderdaad dat de Eucharistie, in de mate dat zij het offer van Christus opnieuw aanwezig brengt, ons ook dient te behoeden voor de zonde. De Catechismus-Compendium
Catechismus van de Katholieke Kerk
(15 augustus 1997) herinnert er ons ter zake aan dat "de Eucharistie ons niet met Christus verenigen kan zonder ons tegelijk ook te zuiveren van bedreven zonden en ons te behoeden voor toekomstige zonden". Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 1393 In het door Christus gewilde heilsplan is het evenwel zo dat die zuiverende energie die zij bezit, dan wel onmiddellijk de kwijtschelding van dagelijkse zonden mogelijk maakt, maar dat zij dat voor wat betreft de doodzonden slechts op een indirecte vermag, omdat doodzonden nu eenmaal op een heel radicale mannier de verhoudingen van de gelovige met God en zijn gemeenschap met de Kerk op het spel zetten. "De Eucharistie is er niet op gericht doodzonden te vergeven." - zo zegt ons opnieuw de Catechismus-Compendium
Catechismus van de Katholieke Kerk
(15 augustus 1997) - "Dat is eigen aan het Sacrament van de Verzoening. Het is eigen aan de Eucharistie het Sacrament te zijn van hen die zich in volledige gemeenschap met de Kerk bevinden" Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 1395
Die waarheid herhalend, is het zeker niet de bedoeling van de Kerk om de rol van de Eucharistie te onderschatten. Haar doel is het juist de betekenis ervan te begrijpen in samenhang met het geheel van het sacramentele opzet, zoals dat door Gods reddingbrengende wijsheid is voorzien. Daar ligt trouwens de grens zoals die door de apostel Paulus op een niet mis te verstane manier is aangeduid als hij in zijn brief aan de Korintiërs schrijft: "Wie dan op onwaardige wijze het brood eet of uit de beker van de Heer drinkt, bezondigt zich aan het lichaam en het bloed van de Heer. Iedereen moet zichzelf onderzoeken alvorens van het brood te eten en uit de beker te drinken. Wie eet en drinkt zonder het lichaam te onderkennen, eet en drinkt zijn eigen vonnis" (1 Kor. 11, 27-29). Het principe dat "hij die zich van een zware zonde bewust is, het Sacrament van de Verzoening moet ontvangen voordat hij te communie gaat" Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 1385 ligt overigens volledig in de lijn van deze paulinische vermaning.
