"Moge de Heer, de bron van leven, ons zegenen".

De aanroeping die we in de antwoordpsalm herhaalden, geliefde broeders en zusters, is een goede weergave van het dagelijkse gebed van elke Christelijke gezin en vandaag, tijdens deze Eucharistische Jubileumviering, drukt het helder de betekenis van onze bijeenkomst uit.

U bent hier niet alleen als individu gekomen, maar als gezin. U bent naar Rome gekomen vanuit alle delen van de wereld, met u meedragend de diepe overtuiging dat het gezin een groot geschenk van God is, een origineel geschenk, getekend door Zijn zegen.

Zo is het ook. Vanaf het begin van de schepping heeft God omgezien naar het gezin en het gezegend. God schiep man en vrouw naar Zijn beeld en gaf hen een specifieke taak voor de groei van het gezin: "God zegende hen en God sprak tot hen: 'wees vruchtbaar en word talrijk: bevolk de aarde' " (Gen. 1, 28).

Uw Jubileum, dierbare gezinnen, is een lofprijzing voor deze oorspronkelijke zegening. Het kwam over u, Christelijke echtparen, toen u, in uw huwelijkssluiting, plechtig eeuwigdurende liefde aan elkaar beloofden in het aangezicht van God. Het zal ook vandaag ontvangen worden door acht stellen uit diverse delen van de wereld die gekomen zijn om hun huwelijk te sluiten in de plechtige setting van deze Jubileumviering.

Ja, "Moge de Heer, de bron van leven, u zegenen". Stel uzelf open voor de altijd vernieuwende stroom van Zijn zegen. Het brengt een scheppende en vernieuwende kracht met zich mee dat alle vermoeidheid uitdrijft en blijvende frisheid voor uw gaven verzekert .

Deze oorspronkelijke zegening is verbonden aan een nauwgezet plan van God, wiens woord wij zojuist gememoreerd hebben: 'Het is niet goed dat de mens alleen blijft. Ik ga een hulp voor hem maken die bij hem past (Gen. 2, 18). Door deze woorden beschrijft de heilige auteur in het boek Genesis de fundamentele eisen, waarop de echtelijke eenheid van man en vrouw, en hierin het gezinsleven dat hieruit voortvloeit, is gebaseerd. Het is een eis tot gemeenschap. De mens is niet gemaakt voor eenzaamheid; zij dragen in zichzelf een familieroeping, geworteld in hun geestelijke natuur. Door deze roeping groeien zij naar zo'n hoogte dat zij relaties met anderen kunnen aangaan, zichzelf alleen openbarend in een oprechte zelfgave. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 24

Puur functionele verwantschap is niet genoeg voor de mens. Zij hebben interpersoonlijke relaties nodig die rijk zijn aan innerlijke diepgang, ongegrond en zelfopofferend. De basis in deze relaties zijn de relaties in het gezin: tussen man en vrouw, en tussen ouders en hun kinderen. Het hele grote netwerk van menselijke relaties vloeit voort uit en wordt voordturend herboren door die verhouding waarbij een man en een vrouw herkennen dat zij voor elkaar gemaakt zijn en besluiten hun individuele levens samen te voegen in een enkelvoudige levensweg: Zo komt het dat een man zijn vrouw verlaat en zich zo aan zijn vrouw hecht, dat zij volkomen één worden (Gen. 2, 24).

Volkomen één! Hoe zouden wij niet de kracht van deze uitdrukking kunnen zien? De bijbelse term 'vlees' herinnert niet alleen aan de lichamelijke natuur van de mens, maar zijn totale identiteit van lichaam en geest. Wat de echtparen verwerven is niet louter een vereniging van hun lichaam, maar een ware vereniging van hun personage. Een vereniging die zo diep is wat hen in zekere zin tot een afspiegeling maakt van de 'Wij' van de drie Goddelijke Personen in de geschiedenis. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 8

Hierdoor kunnen wij begrijpen hoeveel er op het spel staat in de discussie van Jezus met de Farizeeën in het Evangelie van Marcus wat zojuist verkondigd is. Vgl. Mc. 10, 1-12 . Degenen die met Jezus spraken beschouwden dit als een interpretatieprobleem van de wet van Mozes, die de man toestond zijn vrouw weg te sturen, wat aanleiding gaf tot het debat over de redenen dat dit zou rechtvaardigen. Jezus stijgt totaal boven deze wettelijke kijk uit, en gaat naar het hart van Gods plan. In de wet van Mozes ziet hij een concessie voor hun "skelerokardia", hun "hardheid van hart". Maar het is deze hardheid waar Jezus zich niet bij neerlegt. En hoe zou Hij kunnen, gekomen om juist dit te verjagen en de mens, door zijn Verlossing, de kracht aan te bieden om de weerstand veroorzaakt door de zonde te overwinnen? Hij is niet bang om hen aan het oorspronkelijke plan te herinneren: "Maar in het begin, bij de schepping, 'heeft God hen als man en vrouw gemaakt'" (Mc. 10, 6).

Vanaf het begin! Alleen Jezus kent de Vader - vanaf het begin - en kent ook de mens - vanaf het begin -. Hij openbaart zowel de Vader als de mens in zichzelf. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 22 Daarom, in navolging van Hem, heeft de Kerk de taak om getuigenis uit te dragen door de geschiedenis heen van dit oorspronkelijke plan en zijn echtheid en uitvoerbaarheid aan te tonen.

Door dit te doen verbergt zij niet de moeilijkheden en de tragedies die concrete historische ervaringen het leven van het gezin hebben getekend. Maar Zij weet ook dat Gods wil, met het gehele hart aanvaard en nagekomen, geen keten is die tot slaaf maakt, maar de voorwaarde voor echte vrijheid die zijn volheid bereikt in de liefde. De Kerk weet ook - en onze dagelijkse ervaringen bevestigen dit - dat wanneer dit oorspronkelijke plan in gemoede wordt verduisterd, onberekenbare schade aan de maatschappij wordt toegebracht.

Zeker, er zijn moeilijkheden. Maar Jezus voorzag echtparen van voldoende genademiddelen om ze te overwinnen. Door Zijn wil heeft het huwelijk door de inzegening de waarde en de kracht van een sacrament verworven, wat zijn kenmerken en privileges versterkt. Want in het sacramentele huwelijk wijden de echtparen zichzelf toe aan elkaar door uitdrukking te geven van en getuigenis aan de wereld uit te dragen van de krachtige en onverbreekbare liefde waarmee Christus de Kerk liefheeft. Het is een groot mysterie, zoals de apostel Paulus het noemt. Vgl. Ef. 5, 32

Moge de Heer, de bron van leven, u zegenen. Gods zegen is in den beginne niet alleen voor de echtelijke gemeenschap, maar ook voor een verantwoordelijke en edelmoedige openstelling voor het leven. Kinderen zijn werkelijk de "lente voor het gezin en de maatschappij", zoals het thema van het jubileum zegt. Het huwelijk bloeit door de kinderen: zij bekronen die totale deelname van leven, die man en vrouw tot één vlees maken; dit geldt zowel voor de kinderen geboren uit de natuurlijke relatie van de echtparen als voor de kinderen die door adoptie gewenst zijn. Kinderen zijn geen "bijzaak" in een gehuwd leven. Zij zijn geen "optie", maar een "allerhoogst geschenk" 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 50, gegrift in de ware structuur van de echtelijke gemeenschap. De Kerk leert, zoals u weet, een ethiek van respect voor deze fundamentele structuur in zowel de betekenis van vereniging als van voortplanting. Dit alles geeft een juiste kijk op Gods plan, een beeld schetsend van echtelijke relaties die gekenmerkt worden door wederzijdse en vrijmoedige acceptatie. Boven alles wijst het naar het recht van kinderen om geboren te worden en op te groeien in een context van totale menselijke liefde. In overeenstemming met het woord van God, worden gezinnen zo een school van menslievendheid en echte solidariteit.