Het is mij een grote vreugde om u, dierbare gezinnen, te verwelkomen, die vanuit diverse regionen van de wereld hier zijn gekomen! Ik groet ook de gezinnen die met ons verbonden zijn door radio en televisie en zo verbonden zijn met dit Jubileum voor de Gezinnen.

Onlangs had ik het voorrecht om als pelgrim naar Nazaret te gaan, de plaats waar het Woord vleesgeworden is. Tijdens dat bezoek droeg ik jullie allen in mijn hart, vurig voor u biddend tot de Heilige Familie, het sublieme model voor alle gezinnen.

Het is juist die spirituele sfeer van het Huis van Nazaret die we deze avond willen doen herleven. De grote ruimte waar we verzameld zijn, tussen de Basilica en Bernini's colonnade, is als een huis voor ons, een groot openlucht huis. Verzameld als een echt gezin, "één hart en één ziel" Vgl. Hand. 4, 32 , kunnen we de zoete en vertrouwelijke smaak van dat nederige huis voelen en ons eigen maken, waar Maria en Jozef leefden, biddend en werkend, en Jezus "gehoorzaam was aan hen" (Lc. 2, 51), gaandeweg deelnemend aan hun gemeenschappelijk leven.

Kijkend naar de Heilige Familie, wordt u, Christelijke echtparen, aangespoord stil te staan bij de taken die Christus u toegewezen heeft in uw wonderbaarlijke en veeleisende roeping.

Het thema van dit Jubileum " Kinderen, lente van het gezin en maatschappij " kan u hiervoor enkele belangrijke suggesties aanreiken. Doen de kinderen niet zelf op bepaalde wijze continu hun ouders toetsen? Zij doen dat niet alleen met hun regelmatige "waarom?", maar met hun open gezicht, soms lachend, soms beneveld door verdriet. Het is alsof een vraag gegrift staat in hun gehele bestaan, een vraag die op de meest mogelijke wijzen uitgedrukt wordt, zelfs in hun kuren, en die we kunnen verwoorden in vragen als: Mama, papa, houden jullie van mij? Ben ik echt een geschenk voor jullie? Accepteren jullie mij zoals ik ben? Proberen jullie altijd te doen wat voor mij het beste is?
Deze vragen worden soms meer met hun ogen gesteld dan in woorden, maar zij houden ouders aan hun grote verantwoordelijkheid en zijn in zekere zin voor hen een echo van Gods stem.

Kinderen zijn de "lente": wat betekent deze beeldspraak? Het brengt ons naar dat panorama van leven, kleuren, licht en poëzie die hoort bij het voorjaar. Kinderen zijn dit alles van nature. Zij zijn de hoop die continu bloeit, een project dat telkens opnieuw start, de toekomst die zich onophoudelijk opent. Zij vertegenwoordigen de bloei van een gehuwd leven, die wordt gesticht en versterkt door hen. Door hun geboorte brengen zij een levensboodschap die uiteindelijk terugverwijst naar de enige Schepper van Leven. Door "hun zijn" hebben zij, speciaal in de eerst levensfase, behoefte aan alles en doen zij uiteraard een beroep op onze solidariteit.
Niet bij toeval nodigde Jezus zijn leerlingen uit te zijn als kinderen. Vgl. Mc. 10, 13-16 Vandaag, dierbare gezinnen, wilt u uw dankbaarheid voor het geschenk van kinderen tonen en, tegelijkertijd, de boodschap accepteren die God ons zendt door hun bestaan.

Helaas, zoals wij allen heel goed weten, is de situatie van de kinderen in de wereld niet altijd zoals het zou horen zijn. In vele landen, en paradoxaal genoeg juist in de meer welvarende landen, is het ter wereld brengen van kinderen een besluit die met grote aarzeling genomen wordt, ver boven de voorzichtigheid die noodzakelijkerwijs vereist is voor verantwoorde voortplanting. Je kan zelfs zeggen dat kinderen tegenwoordig meer gezien worden als een bedreiging dan een gave.

En wat kunnen we dan zeggen van dat andere verdrietige punt van misbruik en exploitatie van kinderen, waarvoor ik reeds aandacht heb gevraagd in de 'H. Paus Johannes Paulus II - Brief
Brief aan de kinderen
In het kader van het Jaar van het Gezin
(13 december 1994)'?

Maar u bent hier vanavond om getuigenis af te leggen van uw overtuiging, gebaseerd op Godsvertrouwen, dat deze trend gekeerd kan worden. U bent hier voor een "feest van hoop", om de werkzame "realiteit" van deze fundamentele Christelijke deugd eigen te maken.

De situatie van kinderen is werkelijk een uitdaging voor de gehele maatschappij, een uitdaging direct voor de gezinnen. Niemand beter dan u weet, dierbare ouders, hoe essentieel het voor kinderen is om op u te rekenen, op u beide " vaders en moeders " in de voltalligheid van uw gaven. Neen, het is geen stap voorwaarts voor de geciviliseerde maatschappij om trends te ondersteunen die schade brengen aan deze elementaire waarheid en die zelfs vragen om wettelijk erkend te worden.

Worden kinderen niet reeds te zwaar gestraft door de gesel van scheiding? Hoe droevig is het voor een kind zijn liefde te moeten verdelen tussen ouders in conflict! Zoveel kinderen zullen altijd het psychologische litteken van het lijden dragen die de scheiding van hun ouders aan hen veroorzaakt.

Wat betreft de gebroken gezinnen, voelt de Kerk zich geroepen geen scherp, afstandelijk oordeel uit te spreken, maar alleen het licht van Gods woord te laten schijnen, vergezeld door de getuigenis van zijn genade, op de dieptes van zovele menselijke tragedies. Dit is de geest waarin de pastorale zorg voor het gezin de situatie van gescheiden en opnieuw gehuwde gelovigen moet benaderen. Zij worden niet buiten de gemeenschap gesloten; integendeel, zij worden uitgenodigd hieraan deel te nemen, op weg naar een groei in geloof in de geest die het Evangelie vraagt. De Kerk wil hen al haar moederlijke nabijheid tonen, maar verzwijgt voor hen niet de waarheid over de objectieve morele wanorde van hun situatie en de daaruit volgende consequenties voor sacramentele praktijken.

Wees zeker hiervan, Christelijke echtparen: het Sacrament van het Huwelijk verzekert u van de benodigde genade te volharden in de wederzijdse liefde dat uw kinderen even hard nodig heeft als brood.

Vandaag wordt u opgeroepen uzelf te ondervragen over deze diepe gemeenschap van liefde met elkaar, wanneer u vraagt om een overvloed van genade voortvloeiend uit dit Jubileum.

Tegelijkertijd kunt u niet de essentiële vraag over uw zending als leraren vermijden. Doordat u aan uw kinderen het leven hebt geschonken, bent u ook verplicht hen te begeleiden, op een wijze die bij hun leeftijd past, in hun richtingen en hun levenskeuzes, ondertussen bezorgd om al hun rechten.
In onze eeuw heeft de erkenning van de rechten van het kind ongetwijfeld vooruitgang geboekt, maar de feitelijke ontkenning van deze rechten, zoals te zien is in de vele verschrikkelijke aanvallen op hun waardigheid, blijft een zaak van angst. We moeten altijd op onze hoede zijn zodat aan het welzijn van het kind altijd prioriteit wordt gegeven: beginnend vanaf het moment dat een kind gewenst is. De tendens moreel onacceptabele voortplantingspraktijken te gebruiken toont de absurde mentaliteit van het "recht op een kind" in plaats van de gepaste erkenning van het "recht van een kind" om geboren te worden en op te groeien op een volwaardige menselijke wijze. Hoe anders en achtenswaardig om aangemoedigd te worden is aan de andere kant de praktijk van adoptie! Een echte daad van liefdadigheid, die kijkt naar het welzijn van kinderen voor de verlangens van ouders.

Dierbare vrienden, laten wij al onze krachten bundelen om de waarde van het gezin en het respect voor het menselijk leven vanaf het moment van conceptie te verdedigen. Dit zijn waarden die behoren aan de basis "spraakkunst" van het dialoog en het menswaardig samenleven van mensen. Ik hoop vurig dat regeringen en parlementen, internationale organisaties en in het bijzonder de Verenigde Naties deze waarheid niet uit het oog verliezen. Ik vraag alle mensen van goede wil die in deze waarden geloven hun krachten effectief te binden zodat het laatstgenoemde de overhand mag hebben in het dagelijkse leven, in culturele trends en in de massamedia, in politieke beslissingen en de wetgeving van landen.

Tot u dierbare moeders, die diep in zich de onbedwingbare instinct tot het verdedigen van leven draagt, doe ik een innige oproep: Wees altijd een bron van leven, nooit van dood!

Tot u beide vaders en moeders, zeg ik: u bent geroepen tot de hoogste zending van samenwerking met de Schepper in het doorgeven van leven H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 8 ; Weest niet bang voor het leven! Verkondig allen de waarde van het gezin en het leven. Zonder deze waarden is er geen menswaardige toekomst."

Moge het prachtige gezicht van uw verlichte kaarsen op dit plein u vergezellen als een teken van de Ene die is het Licht en die u oproept het licht van uw getuigenis op menswaardige wijze te laten schijnen op de paden van het nieuwe millennium!