De volledigheid van de katholieke waarheid eist thans, in samenhang met de leer omtrent het pausdom, een uiteenzetting van de leer, die de waardigheid en de zending van het episcopaat in het volle licht stelt, zoals ze dit verdienen. Het zal de taak van het Oecumenisch Concilie zijn, de trekken van deze waardigheid en zending te tekenen, met het enige doel, de gedachte van Jezus Christus te verklaren, zoals deze vervat ligt in de bronnen van de goddelijke openbaring en in de vaststaande katholieke leer, die daaruit is afgeleid. Het is voor ons persoonlijk nu reeds een vreugde de bisschoppen te erkennen als onze broeders en hen met de apostel Petrus “oudsten” te noemen en aan onszelf de aangename en gelijke titel te geven van “mede-oudste”. Vgl. 1 Pt. 5, 1 Het is voor ons een blijdschap, hen met de woorden van de apostel Paulus te kunnen noemen “deelgenoten in het lijden en in de vertroosting”. Vgl. 2 Kor. 1, 4.7 Het is tenslotte onze plicht, hen te erkennen als de leraars, de herders, de voltrekkers van het heiligingswerk van het christenvolk, als “de beheerders van Gods geheimen” Vgl. 1 Kor. 4, 1 , de getuigen van het evangelie, de bedienaars van het nieuwe verbond, die als het ware de afglans zijn van de heerlijkheid van Christus. Vgl. 2 Kor. 3, 6-18

Als wij, als opvolger van Petrus en dientengevolge bekleed met de volheid van macht over de gehele Kerk, hoe onwaardig ook, uw Hoofd zijn, dan wil dit geen afbreuk doen aan uw gezag. Integendeel, wij zijn de eerste, die aan dit gezag eer bewijzen. Als het apostolisch ambt ons verplicht om voorbehoud te maken, grenzen te trekken, vormen aan te geven, gedragsregels voor bisschoppelijke macht, dan geschiedt dit alles, gelijk gij weet, omdat het welzijn van de universele Kerk en de eenheid van de Kerk het vereisen. Deze eenheid vraagt des te meer om een centrale leiding, naarmate het katholiek geloof zich verder uitbreidt en naarmate de gevaren voor het christenvolk ernstiger en zijn behoeften groter worden overeenkomstig de omstandigheden van plaats en tijd, en, zo mogen wij eraan toevoegen, naarmate de verkeersmogelijkheden tegenwoordig gemakkelijker zijn. Deze kerkelijke centralisatie, die steeds op gematigde wijze zal worden uitgeoefend en die altijd gecompenseerd zal worden door de nodige volmachten en nuttige diensten, die wij met zorg zullen verlenen aan de plaatselijke herders, deze centralisatie mag niet beschouwd worden als een manoeuvre, ingegeven door heerszucht, maar ze is, eerbiedwaardige broeders, een dienstbetoon, ze beantwoordt aan het eenheidskarakter van de Kerk en aan haar hiërarchische aard. Ze maakt het sieraad, de kracht en de schoonheid uit, die Christus aan Zijn Kerk beloofd heeft en har door de tijden heen schenkt.