Wij menen overeenkomstig de bedoeling van Gods voorzienigheid te handelen, als wij bij de viering van dit historisch gebeuren aan u, eerbiedwaardige en beminde broeders in het bisschopsambt, de eer geven, die onze Heer geschonken wilde zien aan de apostelen tezamen met Petrus.

Door de vaders van het eerste Vaticaans oecumenisch concilie werden de werkelijk unieke en hoogste volmachten gedefinieerd en geproclameerd, die door Christus aan Petrus zijn verleend en aan diens opvolgers zijn doorgegeven. Sommigen hebben gemeend, dat door deze uitspraak het gezag van de bisschoppen, de opvolgers van de apostelen, werd ingeperkt, en dat in de toekomst het bijeenroepen van een oecumenisch concilie, waaraan het kerkelijk recht toch het hoogste gezag toekent over heel de Kerk, geheel overbodig zou zijn en belemmerd zou worden.

Het huidige eveneens Oecumenische Concilie wil zeer zeker de leer van het voorafgaande oecumenische concilie over de voorrechten van de paus bekrachtigen. Maar het stelt zich ook en vooral tot doel, de voorrechten van het episcopaat te beschrijven en te honoreren. Allen dienen duidelijk te weten, dat de bijeenroeping van het huidige Concilie door onze voorganger Johannes XXIII, zaliger gedachtenis, in vrijheid en spontaan is geschied, en door ons terstond is bekrachtigd, ofschoon wij goed wisten, dat het onderwerp van besprekingen in deze heilige vergadering zou zijn: het episcopaat. En het kon ook niet anders. Niet alleen vanwege de onderlinge samenhang van de te behandelen leerpunten, maar ook vanwege de oprechte wil om de grootheid, de zending, de verdiensten en de vriendschap te erkennen van onze broeders, die tot taak hebben, de Kerk Gods te onderwijzen, te heiligen en te leiden.

Laat ons de beroemde woorden herhalen en tot de onze maken, die onze verre en heilige voorganger Gregorius de Grote, onsterfelijker gedachtenis, schreef aan Eulogius, bisschop van Alexandrië: “Mijn eer ligt in de eer van de universele Kerk. Mijn eer ligt in de kracht van mijn broeders. Dan alleen acht ik mij werkelijk geëerd, wanneer de eer, die aan ieder van hen toekomt, hun niet wordt onthouden.” H. Paus Gregorius de Grote, Epistolae ad Eulogius de Alexandrië. 8,30; P.L. 77, 933