Omdat wij dus in onze personen en in ons ambt de gehele Kerk omvatten, noemen wij dit Concilie oecumenisch. Hier wordt de eenheid gevierd, hier wordt de katholiciteit van de Kerk gevierd, waardoor zij getuigt van haar wonderbare kracht en haar uniek vermogen om de mensen als broeders één te maken met elkaar, om de meest verscheidene culturen, de meest verschillende talen, de meest karakteristieke liturgieën en spiritualiteiten, de meest uiteenlopende nationale, sociale en culturele uitdrukkingsvormen in zich te verenigen, en dit alles tot een gelukkige eenheid te vormen met eerbiediging van de rechtmatige natuurlijke verscheidenheid.

Hier wordt de heiligheid van de kerk gevierd, omdat zij hier Gods barmhartigheid afsmeekt en Zijn vergiffenis vraagt voor de zwakheden en fouten van de zondaars, die wij allen zijn, en omdat wij hier in de uitoefening van ons heilig ambt meer dan ooit begrijpen, dat wij uit “de ondoorgrondelijke rijkdom van de Christus” Vgl. Ef. 3, 8 de schatten van heil en heiligheid kunnen putten voor alle mensen, en dat wij tot dit éne geroepen zijn: “voor de Heer een welbereid volk te vormen”. Vgl. Lc. 1, 17

Hier tenslotte wordt de apostoliciteit van de Kerk gevierd, een voor onszelf verrassend voorrecht, omdat wij uit ervaring onze zwakheid kennen, en uit de geschiedenis weten, hoe ook de machtigste menselijke instellingen daaraan onderhevig zijn. Maar ook weten wij, hoe consequent en hoe trouw de opdracht van Christus aan de apostelen is overgegaan op onze nederige personen, die zelf het meest hierover verwonderd zijn, en hoe onverklaarbaar en ongeschokt de Kerk door de eeuwen heen is blijven voortbestaan, altijd vitaal, altijd opnieuw in staat om in zichzelf de kracht te wekken van een onweerstaanbare jeugd.

Wij kunnen hier de woorden toepassen van Tertullianus: “De aanwezigheid van heel de christenheid wordt op grootse wijze geëerd. Hoe schoon is het, van alle kanten in geloof samen te komen naar Christus! Zie, hoe goed en aangenaam het is, als broeders samen te wonen.” Tertullianus, De Ieiunio Adversus Psychicos. Cap. XIII: P.L. 2, 1024