H. Paus Johannes Paulus II - 8 december 2003
Deze oorlog met zijn ontzetting en vercshrikkelijke en het verwonden van de menselijke waardigheid, waartoe het gelegenheid heeft gegeven voerde ror een diepgaande vernieuwing van de internationale rechtsorde. In het centrum van een ver doorgevoerde actualisering, normgevende en ge"institutionaliseerd systeem werd de bescherming en de zekerstelling van de vrede vastgelegd. Om over de vrede en de zekerheid op een wereldwijd niveau te waken en om de inzet van de staten tot het waarborgen van en de inzet voor dit fundamentele goed van de mensheid aan te moedigen, hebben de regeringen zelf een organisatie opgericht, de "Organisatie van de Verenigde Naties" met een eigen verregaande handelingsbevoegdheid dit toevertrouwd is aan "Veiligheidsraad". Als centrale punt van het systeem werd het verbod om geweld te gebruiken opgesteld. Een verbod, dat naar het bekende hoofdstuk 7 van het Verenigde Naties
Handvest van de Verenigde Naties (10 januari 1946) slechts twee uitzonderingen kent. De ene bekrachtigd het in het natuurrecht vastliggende recht op een legitieme zelfverdediging, die na bepaalde vooraf bepaalde voorwaarden en binnen het kader van de Verenigde Naties is uit te oefenen: daarbij dus ook binnen de traditionele grenzen van de noodzakelijkheid en proprotionaliteit.
De andere uitzondering bestaat in het collectieve veiligheidssysteem, waarvan de Veiligheidsraad de instantie is die verantwoordelijk is op het gebied van het instandhouden van de vrede met beslissingsbevoegdheid en een ruime vrijheid van handelen kent.
Het Verenigde Naties
Handvest van de Verenigde Naties (10 januari 1946) is een uitgewerkt systeem dat "komende geslachten" moet "behoeden voor de gesel van de oorlog, die tweemaal in ons leven onnoemelijk leed over de mensheid heeft gebracht". Preambule van de Handvest van de Verenigde Naties 26 juni 1945, zie www.unbenelux.org/handvest02.htm De kloof die in de internationele gemeenschap is ontstaan, waardoor vijandige blokken tegenover kwamen te staan, aan de ene kant van de wereld in de Koude Oorlog, zoals ook via geweldadige conflicten in andere regionen, hebben in de daaropvolgende decennia een toenemende afbreuk gedaan aan de prognoses en hoop die er was in de periode direct na de Tweede Wereldoorlog.
