Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Het Congregatie voor de Geloofsleer
Ad Catholicam Profundius
Antwoorden op vragen over enige aspecten aangaande de leer over de Kerk
(29 juni 2007) van de Congregatie voor de Geloofsleer, dat de essentie van de leer van het Concilie en het post-conciliaire leergezag oppakt, brengt op een duidelijke manier de katholieke leer over de Kerk in herinnering. Het wijst onaanvaardbare opvattingen af, die nog altijd wijdverbreid zijn, zelfs in katholieke kringen, en het biedt waardevolle aanwijzingen voor de bevordering van de oecumenische dialoog, die altijd een van de prioriteiten van de katholieke Kerk blijft, zoals Benedictus XVI al in zijn Paus Benedictus XVI - Boodschap
Een Kerk ... die geen angst heeft voor de toekomst
Na de eerste H. Mis in de Sixtijnse Kapel, gecelebreerd met alle in Rome aanwezige Kardinalen
(20 april 2005) (20 april 2005) en bij vele andere gelegenheden bevestigd heeft, in het bijzonder tijdens zijn apostolische reis naar Turkije (28 november – 1 december 2006). Wil de dialoog echter werkelijk constructief zijn, dan is er naast openheid ten opzichte van de gesprekspartners ook trouw aan de identiteit van het katholieke geloof nodig. Alleen op die manier kan men komen tot de eenheid van alle christenen in de ene kudde met de ene Herder Vgl. Joh. 10, 16 en zo de wond helen die de katholieke Kerk nog altijd belemmert in de volledige verwezenlijking van haar universaliteit in de geschiedenis.

De katholieke oecumene mag op het eerste gezicht paradoxaal lijken. Met de uitdrukking subsistit in wilde het Tweede Vaticaans Concilie twee leerstellige uitspraken met elkaar verbinden: van de ene kant bestaat de Kerk van Christus – ondanks de verdeeldheid van de christenen – alleen ten volle voort in de katholieke Kerk; van de andere kant zijn er veel bestanddelen van heiliging en waarheid buiten haar structuur, dat wil zeggen in de kerken en kerkelijke gemeenschappen, die nog niet in volledige gemeenschap met haar verkeren. In dit verband heeft het Decreet van het Tweede Vaticaans Concilie over de oecumene 2e Vaticaans Concilie - Decreet
Unitatis Redintegratio
Over de oecumene
(21 november 1964) de term “volheid” (van de eenheid/ katholiciteit) – plenituto (unitatis/ catholicitatis) – ingevoerd, juist voor een beter begrip van deze paradoxale situatie. Ook al bezit de katholieke Kerk de volheid van de heilsmiddelen, “toch is de verdeeldheid van de christenen voor de Kerk een beletsel om de volheid van de katholiciteit die haar eigen is te verwerkelijken in die zonen en dochters die haar door het doopsel toebehoren, maar van haar volledige gemeenschap gescheiden zijn”. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 4 Het gaat dus om de volheid van de katholieke Kerk, die er al is en die moet toenemen in de broeders en zusters die niet in volledige gemeenschap met haar verkeren, maar ook in de eigen zonen en dochters, die aan de zonde blootgesteld blijven totdat het Volk Gods “in het hemelse Jeruzalem met vreugde de gehele volheid van de eeuwige heerlijkheid bereikt”. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 3 Het vorderen in de volheid is gegrondvest op de dynamiek van het één-zijn met Christus: “Vereniging met Christus is ook vereniging met al diegenen aan wie Hij zichzelf schenkt. Ik kan Christus niet voor mezelf alleen hebben; ik kan Hem alleen toebehoren in gemeenschap met allen die de Zijnen zijn geworden of zullen worden. De communie trekt mij uit mezelf naar Hem toe en zo naar eenheid met alle christenen.” Paus Benedictus XVI, Encycliek, God is Liefde, Deus Caritas Est (25 dec 2005), 14