Wanneer de kerk in Afrika haar zending vervult, van Christus te getuigen ‘tot aan de uiteinden der aarde’, zal zij zeker gesteund worden door de overtuiging ‘van de positieve en morele waarde van het groeiende bewustzijn van de onderlinge afhankelijkheid van de mensen en de naties. Het feit dat mannen en vrouwen in de verschillende delen van de wereld de onrechtvaardigheden en schendingen van de mensenrechten die in verre landen bedreven worden welke zij wellicht nooit zullen bezoeken, als aan zichzelf bedreven ervaren, is een ander teken van een werkelijkheid die getransformeerd is in geweten en zo een moreel karakter heeft gekregen.” H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, De ontwikkeling van de mens en de samenleving
Twintig jaar na Populorum Progressio van Paus Paulus VI, Sollicitudo Rei Socialis (30 dec 1987), 38

Ik hoop dat de christenen in Afrika zich door en door bewust worden van die onderlinge afhankelijkheid van de mensen en de naties, en dat zij bereid zullen zijn daarop in te gaan door de deugd van solidariteit in praktijk te brengen. De vrucht van de solidariteit is de vrede, een kostbaar goed voor de volkeren en naties van de wereld. Want juist door middelen die de solidariteit versterken en bevorderen levert de kerk een eigen en beslissende bijdrage aan een ware vredescultuur.

Door, zonder onderscheid te maken, in contact te treden met alle volkeren van de wereld in de dialoog met de verschillende culturen, brengt de kerk ze nader tot elkaar en helpt ieder van hen om de authentieke waarden van anderen over te nemen. De kerk in Afrika is bereid met iedere mens van goede wil en met de internationale gemeenschap samen te werken, en zoekt daarbij geen enkel eigen voordeel. De door haar beoefende solidariteit “streeft ernaar zichzelf te overstijgen en de specifiek christelijke dimensies van de volledige onbaatzuchtigheid, de vergeving en de verzoening aan te nemen”. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, De ontwikkeling van de mens en de samenleving
Twintig jaar na Populorum Progressio van Paus Paulus VI, Sollicitudo Rei Socialis (30 dec 1987), 40

De kerk tracht bij te dragen tot de bekering van de mensheid door haar ertoe te brengen Gods heilsplan te aanvaarden. Ze doet dit door haar evangelisch getuigenis, dat vergezeld gaat van werken van naastenliefde ten behoeve van arme en kleine mensen. Daarbij verliest zij het primaat niet uit het oog van wat het aardse overstijgt noch van de geestelijke werkelijkheden die de eerste vruchten zijn van het eeuwig heil van de mens.

Tijdens hun discussies over de solidariteit van de kerk met de volkeren en naties waren de synodevaders en zich steeds volledig van bewust dat ‘de aardse vooruitgang zorgvuldig moet worden onderscheiden van de groei van het rijk van Christus’ en dat “hij in het rijk van God ten zeerste betrokken is, in zoverre hij kan bijdragen tot een betere ordening van de mensengemeenschap”. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 39 Juist daarom is de kerk in Afrika ervan overtuigd – zoals het werk van de speciale vergadering duidelijk heeft aangetoond – dat het uitzien naar de uiteindelijke wederkomst van Christus “nooit een excuus zal mogen zijn om zich niet te interesseren voor de mensen in hun concrete persoonlijke situatie en in hun nationaal en internationaal maatschappelijk leven”, H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, De ontwikkeling van de mens en de samenleving
Twintig jaar na Populorum Progressio van Paus Paulus VI, Sollicitudo Rei Socialis (30 dec 1987), 48 omdat de levensomstandigheden op aarde van invloed zijn op de pelgrimstocht van de mens naar de eeuwigheid.