Maar de kerk in Afrika heeft niet alleen de roeping om in haar werelddeel van Christus te getuigen; ook tot haar is het woord van de verrezen Heer gericht: “Gij zult mijn getuigen zijn…tot aan de uiteinden van de aarde” (Hand. 1, 8). Tijdens hun besprekingen over het thema van de synode hebben de vaders dan ook zorgvuldig iedere tendens tot een zich geïsoleerd opstellen van de kerk in Afrika vermeden. Voortdurend heeft de speciale vergadering zich duidelijk voor ogen gehouden dat de kerk de missionaire opdracht van Christus heeft ontvangen om van Hem over heel de aarde te getuigen. Vgl. H. Paus Paulus VI, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de Evangelisatie in de Moderne Wereld, Evangelii Nuntiandi (8 dec 1975), 50 De synodevaders hebben de uitnodiging gehoord die God tot Afrika richt om op wereldschaal een volwaardige rol te spelen in het heilsplan van de mensheid. Vgl. 1 Tim. 2, 4

Juist vanwege deze grote betrokkenheid op de katholiciteit van de kerk verklaarden de Lineamenta van de speciale vergadering voor Afrika reeds: “Geen enkele particuliere kerk, hoe arm ook, kan ooit ontslagen worden van de verplichting haar personeel en haar geestelijke en tijdelijke rijkdommen met andere particuliere kerken en met de universele kerk te delen.” Vgl. Hand. 2, 44-45 Bisschoppensynodes, Lineamenta "De Kerk in Afrika en haar missie in de evangelisatie naar het jaar 2000 "Gij zult mijn getuigen zijn" (Hand. 1, 8)" (1 jan 1990), 42 Van haar kant heeft de speciale vergadering met kracht gewezen op de verantwoordelijkheid van Afrika voor de zending “tot aan de uiteinden der aarde” met de volgende woorden: “Het profetisch woord van Paulus VI ‘u, Afrikanen, bent uw eigen missionarissen’ moet zo verstaan worden: ‘missionarissen voor de hele wereld.… De particuliere kerken van Afrika worden opgeroepen tot missie over de grenzen van de diocesen heen’.” Bisschoppensynodes, Speciale Vergadering van de Bisschoppensynode over Afrika, Relatio post disceptionem (22 apr 1994), 11

Terwijl ik met vreugde en dankbaarheid instem met deze verklaring van de speciale vergadering, wil ik nog eens tegen mijn broeders in het bisschopsambt herhalen wat ik enige jaren geleden heb gezegd: “De verplichting voor de kerk in Afrika om missionair van hart te zijn en het continent te evangeliseren, betekent dat de particuliere kerken binnen een bepaald Afrikaans land met elkaar moeten samenwerken, zoals dat ook geldt voor de verschillende landen van het continent, onderling en met landen uit andere werelddelen. Op die wijze neemt Afrika volwaardig deel aan de missionaire activiteit.” H. Paus Johannes Paulus II, Homilie, Poponguine, Tot de Bisschoppenconferenties van Senegal, Mauretanië, Kaat Verdische Eilanden en Guinée Bissau (21 feb 1992), 3 In een vroegere, tot alle jonge en oude particuliere kerken gerichte oproep heb ik gezegd: “De wereld wordt steeds meer één; de evangelische geest moet leiden tot het overwinnen van culturele en nationalistische barrières, en iedere afsluiting vermijden.” H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de blijvende geldigheid van de missie-opdracht, Redemptoris Missio (7 dec 1990), 39

De moedige vastberadenheid die de speciale vergadering heeft getoond om de jonge kerken van Afrika te bewegen tot inzet voor de missie ‘tot aan de uiteinden der aarde’, is een bewijs voor het verlangen om zo edelmoedig mogelijk een van de belangrijke richtlijnen van [d:4Tweede Vaticaans Concilie] op te volgen: “Om deze missie-ijver bij de landgenoten te doen bloeien, is het zeer gepast dat de jonge kerken zo spoedig mogelijk daadwerkelijk deelnemen aan de algemene zending van de kerk door ook zelf, ofschoon zij lijden onder een tekort aan geestelijken, missionarissen te zenden om overal ter aarde het evangelie te verkondigen. De gemeenschap immers met de universele kerk zal in zekere zin tot voltooiing worden gebracht, wanneer ook zij actief zullen deelnemen aan de missieactiviteit bij andere volkeren.” 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de missie-activiteit van de Kerk, Ad Gentes Divinitus (7 dec 1965), 20