In grote erkentelijkheid jegens alle priesters - de diocesane priesters zowel als de leden van de instituten – voor het apostolisch werk dat zij verrichten, en zich bewust van de eisen die de evangelisering van de volkeren van Afrika en Madagaskar stelt, heeft de synode de priesters aangespoord tot “trouw aan hun roeping door zichzelf geheel aan hun zending te geven in volle verbondenheid met hun bisschop”. Bisschoppensynodes, Propositiones van de 1e Bijzondere Bisschoppensynode over Afrika (7 mei 1994), 20

Van hun kant dienen de bisschoppen te zorgen voor de permanente vorming van de priesters, met name in de eerste jaren van hun bediening, Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Ik zal u herders geven - N.a.v. de Bisschoppensynode over de priesteropleidingen, Pastores Dabo Vobis (25 mrt 1992), 70-77 en moeten zij hen helpen om de betekenis van het celibaat dieper te verstaan en daarin trouw te volharden, “waarbij zij erkennen hoe groot deze aan hen door de Vader geschonken gave is, die de Heer zo openlijk heeft geprezen, terwijl ze de grote geheimen voor ogen houden die door het celibaat worden aangeduid en voltrokken”. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 16

Bij deze vorming dient men ook aandacht te besteden aan de gezonde waarden van het leefmilieu van de priesters. Het is daarnaast goed erop te wijzen dat [d:4Tweede Vaticaans Concilie] de priesters gestimuleerd heeft tot “een zeker gemeenschappelijk leven”, dat wil zeggen tot een of andere vorm van gemeenschapsleven, al naargelang hun concrete persoonlijke en pastorale behoeften. Dat zal een gunstige bijdrage zijn voor hun geestelijk en intellectueel leven, hun apostolische en pastorale activiteiten, hun onderlinge liefde en hun zorg voor elkaar, met name voor priesters die bejaard of ziek zijn, of die in moeilijkheden verkeren. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 8