Inculturatie is een moeilijke en delicate opdracht, want, terwijl de culturen in een voortdurend ontwikkelingsproces verkeren, is de trouw aan het evangelie en aan de apostolische overlevering in het geding. Terecht hebben de synodevaders erop gewezen: “Met betrekking tot de snelle veranderingen op cultureel, maatschappelijk, economisch en politiek gebied zullen onze plaatselijke kerken moeten werken aan een zich steeds vernieuwend proces van inculturatie (met inachtneming van) de twee volgende criteria: verenigbaarheid met de christelijke boodschap en verbondenheid met de universele kerk … In alle gevallen moet iedere vorm van syncretisme worden vermeden.” Bisschoppensynodes, Propositiones van de 1e Bijzondere Bisschoppensynode over Afrika (7 mei 1994), 31

“Inculturatie is het op weg gaan naar een volledige evangelisering. Het wil de mens, mèt alle persoonlijke, culturele, economische en politieke aspecten van zijn persoonlijkheid, in staat stellen Jezus Christus te aanvaarden, opdat hij kan komen tot de volledige en totale vereniging met God de Vader en tot een heilig leven door het werken van de Heilige Geest.” Bisschoppensynodes, Propositiones van de 1e Bijzondere Bisschoppensynode over Afrika (7 mei 1994), 32

De synode heeft God dank gebracht voor de vruchten die het streven naar inculturatie reeds heeft gedragen in het leven van de kerken van het continent, met name in de oude Oosterse kerken van Afrika. Tegelijk heeft de synode “de bisschoppen en bisschoppenconferenties op het hart gedrukt ermee rekening te houden dat inculturatie alle gebieden van het kerkelijk leven en van de evangelisering omvat: theologie, liturgie, leven en structuur van de kerk. Dit alles onderstreept de noodzaak van studie over het gehele ingewikkelde terrein van de Afrikaanse culturen”. De synode heeft de herders gevraagd “de talrijke mogelijkheden uit te buiten die de huidige kerkdiscipline hiervoor reeds biedt”. Bisschoppensynodes, Propositiones van de 1e Bijzondere Bisschoppensynode over Afrika (7 mei 1994), 32