Tot slot heeft de vergadering zich beziggehouden met de sociale communicatiemiddelen, een zeer belangrijke kwestie, want het zijn zowel middelen voor de evangelisering als voor de verspreiding van een nieuwe cultuur die geëvangeliseerd moet worden. Vgl. Bisschoppensynodes, Boodschap van de Synode over Afrika (6 mei 1994), 45-48 Zo zien de synodevaders zich gesteld voor het droeve feit dat “de ontwikkelingslanden onderdeel worden van een mechanisme, van een gigantisch raderwerk, in plaats van zelfstandige naties die zich bekommeren om de eigen vooruitgang naar een rechtvaardige deelname aan de goederen en diensten die voor allen bestemd zijn. Dat gebeurt ook vaak op het gebied van de sociale communicatiemiddelen, die meestal beheerd worden door centra in het noordelijke deel van de wereld, niet altijd de vereiste aandacht schenken aan de prioriteiten en problemen van ontwikkelingslanden, hun culturele fysionomie niet eerbiedigen, niet zelden een vertekend beeld van het leven en van de mens opdringen en zo niet beantwoorden aan de eisen van de echte ontwikkeling.” H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, De ontwikkeling van de mens en de samenleving
Twintig jaar na Populorum Progressio van Paus Paulus VI, Sollicitudo Rei Socialis (30 dec 1987), 22