De uitdaging tot het aangaan van de dialoog is in wezen de uitdaging om, in het godsdienstig, politiek, economisch, sociaal en cultureel leven, de betrekkingen om te vormen tussen mensen, landen en volkeren. Het is de uitdaging van Christus’ liefde voor alle mensen, een liefde die de volgeling in eigen leven moet navolgen: “Hieruit zullen allen kunnen opmaken dat gij mijn leerlingen zijt: als gij de liefde onder elkaar bewaart” (Joh. 13, 35).

“De evangelisering zet de dialoog voort van God met de mensheid, die zijn hoogtepunt vindt in de persoon van Jezus Christus.” Bisschoppensynodes, Propositiones van de 1e Bijzondere Bisschoppensynode over Afrika (7 mei 1994), 38 Door het kruis heeft Hij in zijn persoon de haat gedood Vgl. Ef. 2, 16 die mensen verdeelt en van elkaar verwijdert.

Maar ondanks de moderne beschaving van ‘de wereld als dorp’, in Afrika en overal elders in de wereld, heerst er in het hart van de mensen allerminst een geest van dialoog, vrede en verzoening. De wereld van de menselijke betrekkingen wordt nog maar al te zeer beheerst door oorlogen, conflicten, racisme en vreemdelingenangst.

De kerk in Afrika beseft de noodzaak, voor allen een plaats te worden van waarachtige verzoening dankzij het getuigenis van haar zonen en dochters. Wanneer aan henzelf vergiffenis is geschonken en zij zich met elkaar hebben verzoend, kunnen zij naar de wereld de vergiffenis en verzoening uitdragen die Christus, onze vrede, Vgl. Ef. 2, 14 aan de mensheid door zijn kerk aanbiedt. Gebeurt dat niet, dan zal de wereld steeds meer op een slagveld lijken waar alleen de eigen belangen tellen, waar de wet van de sterkste heerst die de mensheid verder verwijdert van de verhoopte beschaving van liefde.