Omdat de Speciale Vergadering voor Afrika van de Bisschoppensynode er diep van overtuigd is dat “de synthese tussen cultuur en geloof niet alleen een vereiste is van de cultuur, maar ook van het geloof” omdat “een geloof dat niet tot cultuur wordt, een geloof is dat niet ten volle wordt aangenomen, doordacht en trouw beleefd”, Paus Johannes Paulus I, Toespraak, Tot de deelnemers aan het nationale congres van de kerkelijke beweging voor culturele engagement (16 jan 1982), 1 beschouwt zij de inculturatie als een prioriteit en dringende noodzaak in het leven van de particuliere kerken in Afrika: vooral daardoor zal het evangelie vaste wortel schieten in de christelijke gemeenschappen van het continent. In navolging van het Tweede Vaticaans Concilie Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de missie-activiteit van de Kerk, Ad Gentes Divinitus (7 dec 1965), 22 zagen de synodevaders inculturatie als een proces dat betrekking heeft op het christelijk leven in zijn volle omgang – theologie, liturgie, gebruiken en structuren – natuurlijk zonder dat daarbij afbreuk wordt gedaan aan de goddelijke wet en de belangrijke discipline van de kerk, die zich in de loop der eeuwen hebben bewezen in buitengewone vruchten van deugd en heldenmoed. Vgl. Bisschoppensynodes, Propositiones van de 1e Bijzondere Bisschoppensynode over Afrika (7 mei 1994), 32 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 37-40

De inculturatie in Afrika staat voor de uitdaging, zo te werk te gaan dat de volgelingen van Christus zich steeds volkomener de boodschap van het evangelie tot eigen bezit kunnen maken terwijl ze toch trouw blijven aan alle authentieke Afrikaanse waarden. Het geloof op ieder gebied integreren in de cultuur van het christelijk en menselijk leven is dus een zware opgave, die alleen vervuld kan worden met de bijstand van de Geest des Heren die de kerk leidt tot de volle waarheid. Vgl. Joh. 16, 13