Vanaf het begin van de voorbereiding op de speciale vergadering was het mijn vurige wens, die geheel gedeeld werd door de Raad van het Secretariaat, dat deze synode echt en ondubbelzinnig een Afrikaans karakter zou hebben. Tegelijk was het van wezensbelang dat de speciale vergadering gehouden zou worden in volle communio met de gehele kerk. Inderdaad heeft de vergadering steeds met de gehele kerk rekening gehouden. In dezelfde geest heb ik bij de publicatie van de Lineamenta mijn broeders in het bisschopsambt en heel het volk van God overal in de wereld opgeroepen te bidden voor de speciale vergadering voor Afrika en zich betrokken te voelen bij de activiteiten die ter voorbereiding daarvan werden ontwikkeld.

Ik heb vaak gewezen op het grote belang van deze vergadering voor de gehele kerk, niet alleen vanwege de grote belangstelling die haar bijeenroepen overal heeft gewekt, maar ook vanwege het karakter zelf van de kerkelijke communio die alle grenzen van tijd en ruimte overschrijdt. In feite heeft de speciale vergadering aanleiding gegeven tot veel gebed en goede werken, waarmee de gelovigen zelf en de kerkgemeenschappen in de andere werelddelen het synodaal gebeuren hebben begeleid. En hoe zouden we kunnen betwijfelen dat, in het mysterie van de kerkelijke communio, dit ook gebeurd is door de gebeden van de heiligen in de hemel?

Toen ik bepaalde dat de speciale vergadering voor de eerste fase van haar werkzaamheden in Rome zou bijeenkomen, heb ik dit gedaan om duidelijker de verbondenheid van de kerk in Afrika met de gehele kerk tot uiting te brengen, en om te onderstrepen dat alle gelovigen bij Afrika betrokken zijn.

De plechtige eucharistische concelebratie bij de opening van de synode, waarin ik in de basiliek van Sint Pieter voorging, was een duidelijke en ontroerende manifestatie van de universaliteit van de kerk. Die universaliteit, “die geen uniformiteit is maar communio van alle verschillen die met het evangelie verenigbaar zijn”, Bisschoppensynodes, Boodschap van de Synode over Afrika (6 mei 1994), 7 werd door alle bisschoppen beleefd. Allen beseften zij gewijd te zijn tot leden van het corps van bisschoppen dat het college van apostelen opvolgt, niet alleen voor een of ander bisdom, maar voor het heil van de hele wereld. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de missie-activiteit van de Kerk, Ad Gentes Divinitus (7 dec 1965), 38

Ik breng de almachtige God dank dat Hij ons door de speciale vergadering heeft doen ervaren wat ware katholiciteit inhoudt. “Dankzij deze algemeenheid brengen de afzonderlijke delen hun eigen gaven aan ten gunste van de andere delen en van de gehele kerk.“ 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 13