Gedurende vier weken heeft de kerk in Afrika tijdens een Speciale Vergadering van de Bisschoppensynode met vreugde en groot vertrouwen haar geloof in de verrezen Christus gevierd. Heel de kerkgemeenschap herinnert zich dit nog levendig.

Getrouw aan de traditie uit de eerste eeuwen van het christendom in Afrika hebben de herders van dit werelddeel, in verbondenheid met de opvolger van Petrus en met de leden van het bisschoppencollege uit andere delen van de wereld, een synode gehouden die een manifestatie wilde zijn van hoop en opstanding, juist nu de gebeurtenissen die er in Afrika plaatsvonden, aanleiding schenen te geven tot ontmoediging en wanhoop.

In samenwerking met de daartoe aangewezen vertegenwoordigers van geestelijkheid, religieuzen en leken hebben de synodevaders een realistisch en grondig onderzoek ingesteld naar de lichtpunten en schaduwzijden, de uitdagingen en vooruitzichten van de evangelisering in Afrika, nu we staan aan de vooravond van het derde millennium van het christelijk geloof.

De deelnemers aan de synodebijeenkomst hebben mij verzocht heel de kerk deelgenoot te maken van hun beschouwingen en gebed, hun debatten en uitwisseling van informatie. Vgl. Bisschoppensynodes, Propositiones van de 1e Bijzondere Bisschoppensynode over Afrika (7 mei 1994), 1 Met blijdschap en in dankbaarheid jegens de Heer heb ik dit verzoek aanvaard; en vandaag, precies op het moment dat ik in verbondenheid met de herders en gelovigen van de Rooms-katholieke Kerk in Afrika begin aan de uitvoeringsfase van de speciale vergadering voor Afrika, doe ik de tekst het licht zien van deze postsynodale apostolische exhortatie, het resultaat van intense en collegiale arbeid.

Maar alvorens uiteen te zetten wat er tijdens de synode aan de orde is gekomen, dunkt het mij goed in het kort de verschillende stadia te doorlopen die geleid hebben tot dit voor de kerk in Afrika zo beslissend gebeuren.