In navolging van Christus' voorbeeld heeft de Kerk voor het vieren van de maaltijd des Heren altijd brood en wijn met water gebruikt.

Het brood voor de Eucharistieviering moet louter van tarwe zijn, kort geleden gemaakt en volgens de oude traditie van de Latijnse Kerk ongedesemd.

Omwille van haar tekenwaarde wordt vereist dat de materie voor de eucharistieviering ook werkelijk kenbaar is als voedsel. Het is daarom passend dat het eucharistisch brood, ook al is het ongedesemd en traditioneel van vorm, zó wordt bereid dat de priester in de viering van de Mis met het volk werkelijk de hostie in verschillende delen kan breken en deze minstens aan enkele gelovigen kan uitreiken. Kleine hosties worden evenwel geenszins uitgesloten, wanneer het aantal mensen dat de heilige communie nuttigt of andere pastorale redenen dit vereisen. Het gebaar echter van het breken van het brood, waarmee in de apostolische tijd zonder meer de Eucharistie werd aangeduid, zal duidelijker de waarde en het belang tonen van het teken van de eenheid van allen in het ene brood en van de liefde, omdat onder broeders en zusters één en hetzelfde brood uitgedeeld wordt.

De wijn voor de eucharistieviering moet van de vrucht van de wijnstok Vgl. Lc. 22, 18 zijn, natuurlijk en zuiver, d.w.z. niet met vreemde elementen vermengd.

Men moet er grote zorg voor dragen dat het brood en de wijn voor de eucharistie in perfecte staat bewaard blijven; d.w.z. men moet zorgen dat de wijn niet verzuurt en het brood niet bederft of te hard wordt, zodat het met moeite gebroken kan worden.

Als de priester na de consecratie of bij het communiceren merkt dat geen wijn maar water ingeschonken was, dient hij het water in een of ander vaatwerk over te gieten, wijn met water in de kelk te doen en dit te consacreren door het gedeelte van het instellingsverhaal uit te spreken dat betrekking heeft op de consecratie van de kelk, zonder dat hij verplicht is opnieuw het brood te consacreren.