Nu begint het centrum en het hoogtepunt van heel de viering, nl. het eucharistisch gebed zelf, dat wil zeggen: het gebed van dankzegging en heiliging. De priester nodigt het volk uit om het hart tot God te verheffen in gebed en dankzegging en verenigt het met zich in het gebed dat hij in naam van heel de gemeenschap door Jezus Christus in de Heilige Geest tot God de Vader richt. De bedoeling van dit gebed is dat heel de samenkomst der gelovigen zich met Christus verenigt in het belijden van Gods grote daden en in het aanbieden van het offer. Het eucharistisch gebed vereist dat allen er in eerbied en stilte naar luisteren.

De voornaamste elementen waaruit het eucharistisch gebed bestaat, kunnen op deze wijze onderscheiden worden:

1. De dankzegging (die vooral in de prefatie tot uitdrukking komt), waarin de priester in naam van heel het heilig volk God de Vader verheerlijkt en Hem dank brengt voor het gehele heilswerk of voor een bijzonder aspect hiervan, overeenkomstig de dag, de rang van het feest, of de tijd.
2. De acclamatie: hierin zingt heel de vergadering in vereniging met de hemelse machten het Heilig, heilig, heilig (Sanctus). Deze acclamatie, die deel uitmaakt van het eucharistisch gebed zelf, wordt door heel het volk samen met de priester uitgesproken.
3. De epiclese: hierin smeekt de Kerk door middel van bijzondere aanroepingen de kracht af van de Heilige Geest, opdat de gaven, die door de mensen zijn aangeboden, worden geconsacreerd ofwel tot het Lichaam en het Bloed van Christus worden en opdat de onbevlekte offergave die bij de communie genuttigd zal worden, heilzaam zal zijn voor degenen die er deel aan zullen hebben.
4. Het instellingsverhaal en de consecratie: door de woorden en handelingen van Christus wordt het offer voltrokken dat Christus zelf tijdens het Laatste Avondmaal heeft ingesteld, toen Hij zijn Lichaam en Bloed onder de gedaanten van brood en wijn opdroeg en aan zijn apostelen te eten en te drinken gaf, en hun de opdracht naliet dit mysterie altijd voort te zetten.
5. De anamnese: hierdoor brengt de Kerk de opdracht ten uitvoer die ze van Christus de Heer door de apostelen ontving om de gedachtenis van Christus zelf te vieren voornamelijk door zijn heilig lijden, zijn glorierijke verrijzenis en zijn hemelvaart te herdenken.
6. De aanbieding van het offer of de opdracht (oblatio): waardoor in deze gedachtenis zelf de Kerk, vooral zoals zij hier en nu vergaderd is, in de Heilige Geest aan de Vader een smetteloze offergave opdraagt. De Kerk nu streeft ernaar dat de gelovigen niet alleen het smetteloze offer opdragen, maar ook zichzelf leren opdragen Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 48 Vgl. Congregatie voor de Riten, Over de muziek in de Heilige Liturgie, Musicam Sacram (5 mrt 1967), 12 en door Christus, de Middelaar, van dag tot dag meer worden vervolmaakt tot eenheid met God en onder elkaar, opdat God uiteindelijk alles in allen moge zijn. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 48 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 5 Vgl. Congregatie voor de Riten, Over de muziek in de Heilige Liturgie, Musicam Sacram (5 mrt 1967), 12
7. De intercessies (voorbeden): hierdoor wordt uitgedrukt dat de Eucharistie gevierd wordt in gemeenschap met heel de Kerk, zowel de hemelse als de aardse, en dat deze aanbieding van het offer geschiedt voor haarzelf en al haar ledematen, levenden zowel als overledenen, die geroepen zijn om deel te hebben aan de verlossing en het heil verworven door Christus' Lichaam en Bloed.
8. De slotdoxologie: hierin wordt de verheerlijking van God tot uitdrukking gebracht en deze wordt door de acclamatie Amen van het volk bevestigd en afgesloten.