In het universele gebed ofwel het gebed van de gelovigen (de voorbede) antwoordt het volk in zekere zin op het woord van God, dat in geloof is ontvangen, en biedt het God in de uitoefening van het priesterschap krachtens het doopsel zijn smeekbeden aan voor het heil van allen. Het is passend dat dit gebed gewoonlijk plaatsvindt in missen met het volk, en wel zo dat er dringende smeekbeden worden uitgesproken voor de heilige Kerk, voor gezagdragers en bestuurders, voor hen die onder verschillende noden gebukt gaan, voor alle mensen en voor het heil van heel de wereld. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 53

Gewoonlijk is de volgorde van de intenties:

1. voor de noden van de Kerk;
2. voor overheidspersonen en voor het heil van heel de wereld;
3. voor degenen die onder allerlei noden gebukt gaan;
4. voor de plaatselijke gemeenschap.

Bij een bijzondere viering, zoals bij vormsel, huwelijk en uitvaart, kan de volgorde van de intenties meer op de bijzondere gelegenheid afgestemd worden.

Het komt toe aan de priester die celebreert om dit gebed vanaf zijn zetel te leiden. Hijzelf leidt het in met een korte monitio (inleiding of aansporing) waarin hij de gelovigen uitnodigt om te bidden, en hij besluit het met een gebed. De intenties die worden voorgedragen, dienen sober, met een verstandige vrijheid en uit weinig woorden te zijn samengesteld en een uitdrukking te zijn van het smeekgebed van heel de gemeenschap.

Zij worden voorgedragen vanaf de ambo of op een andere geschikte plaats door de diaken, de cantor, de lector of door een lekengelovige. Vgl. Concilium ter uitvoering van de Constitutie heilige liturgie, Instructie voor de uitvoering van de Constitutie over de heilige Liturgie, Inter Oecumenici (26 sept 1964), 56

Staande geeft het volk uitdrukking aan zijn smeekgebed, hetzij door een gemeenschappelijke aanroeping na de vermelding van iedere intentie, hetzij door een stil gebed.