Na de lezing die onmiddellijk voorafgaat aan het Evangelie, wordt het alleluia of een ander door de rubrieken vastgesteld gezang gezongen, naar gelang de liturgische tijd dit vraagt. Een dergelijke acclamatie vormt een ritus of een op zichzelf staande handeling waarmee de samengekomen gelovigen de Heer die in het Evangelie tot hen zal spreken, ontvangen, begroeten en hun geloof in gezang belijden. Het wordt door allen staande gezongen onder leiding van koor of cantor, en het wordt eventueel herhaald; het vers wordt echter door het koor of door de cantor gezongen.

1. Buiten de Veertigdagentijd wordt het alleluia altijd gezongen. De verzen worden genomen uit het lectionarium of uit het graduale.
2. In de Veertigdagentijd wordt in plaats van het alleluia het vers voor het Evangelie gezongen, zoals dat staat in het lectionarium. Ook kan een andere Psalm gezongen worden of een tractus, zoals te vinden is in het graduale.

Wanneer er slechts één lezing vóór het Evangelie plaats heeft, kan men:

1. in de tijd waarin het alleluia gezegd moet worden óf de alleluia-psalm nemen, óf de Psalm en het alleluia met zijn vers;
2. in de tijd waarin het alleluia niet gezegd mag worden, ofwel de Psalm en het vers vóór het Evangelie óf alleen de Psalm nemen;
3. het alleluia óf het vers vóór het Evangelie weglaten, als ze niet worden gezongen.

De sequentie die facultatief is behalve op Pasen en Pinksteren, wordt gezongen vóór het alleluia.