De gebaren en lichaamshoudingen zowel van de priester, de diaken en de bedienaren, als van het volk moeten zich daarop richten dat geheel de viering uitblinkt in waardigheid en nobele eenvoud, de werkelijke en volledige betekenis van haar verschillende delen begrepen wordt en de deelname van allen bevorderd wordt. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 30.34.21 Derhalve zal men erop bedacht dienen te zijn dat wat door dit Algemeen Statuut en de overgeleverde praktijk van de Romeinse ritus wordt bepaald, eerder gericht dient te zijn op het gemeenschappelijk geestelijk welzijn van het volk van God dan op persoonlijke voorkeur of goeddunken.

De gemeenschappelijke lichaamshouding die door alle deelnemers aangenomen moet worden, is een teken van eenheid van de leden van de christelijke gemeenschap die voor de heilige liturgie verzameld zijn, want ze drukt de geest en de gevoelens van de deelnemers uit en bevordert ze tevens.

De gelovigen dienen te blijven staan vanaf het begin van het gezang bij de intrede, of terwijl de priester naar het altaar gaat, tot en met het collecta-gebed; bij de Alleluia-zang vóór het Evangelie; tijdens de verkondiging van het Evangelie; tijdens de geloofsbelijdenis en het universele gebed (de voorbede); evenals vanaf de uitnodiging 'Bidt, broeders' (Orate fratres) vóór het gebed over de gaven tot aan het einde van de Mis, uitgezonderd hetgeen hier volgt.

Men dient echter te zitten tijdens de lezingen vóór het Evangelie en tijdens de antwoordpsalm; tijdens de homilie en onder het bereiden van de gaven bij de offerande en eventueel als na de Communie een gewijde stilte wordt gehouden. Maar men dient te knielen bij de consecratie, tenzij gezondheidsredenen of gebrek aan plaats of het grote aantal aanwezigen of andere redelijke oorzaken dit beletten. Degenen echter die bij de consecratie niet knielen, maken een diepe buiging, wanneer de priester knielt na de consecratie.

Het komt echter aan de bisschoppenconferentie toe de gebaren en lichaamshoudingen die in ordening van de Mis beschreven staan, aan te passen aan de eigen aard en de redelijke tradities van de volken overeenkomstig de norm van het recht. Vgl. Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, De Romeinse liturgie en de inculturatie
Vierde instructie voor de juiste toepassing van de Constitutie over de Liturgie van het Tweede Vaticaans Concilie (nrs. 37-40), Varietates legitimae (25 mrt 1994), 41 Men moet er echter wel op letten dat ze beantwoorden aan de zin en het karakter van de afzonderlijke delen van de viering.

Waar het gebruikelijk is dat het volk blijft knielen vanaf het einde van de acclamatie Heilig (Sanctus) tot aan het eind van het eucharistisch gebed, alsook vóór de Communie, wanneer de priester zegt Zie het Lam Gods (Ecce Agnus Dei), verdient het aanbeveling dit te behouden.

Om een eenheid in de gebaren en lichaamshoudingen in een en dezelfde viering te bereiken dienen de gelovigen gevolg te geven aan de aanwijzingen (monitiones) die de diaken of de lekenbedienaar of de priester tijdens de viering geeft overeenkomstig hetgeen in het Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten
Missale Romanum
Editio typica tertio emendata 2002/2008 (6 oktober 2008) bepaald is.

Tot de gebaren worden ook de handelingen en de processies gerekend waarin de priester met de diaken en de bedienaren naar het altaar gaat; de diaken draagt vóór de verkondiging van het Evangelie het evangeliarium of boek met de evangeliën naar de ambo, de gelovigen dragen de gaven aan en gaan te communie. Dergelijke handelingen en processies behoren waardig te geschieden, onder begeleiding van de bijbehorende eigen gezangen, volgens de regels die voor ieder zijn vastgesteld.