Omdat de viering van de Mis van nature een gemeenschapskarakter heeft, Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 26-27 Vgl. Congregatie voor de Riten, Over de Eredienst van de Eucharistie, Eucharisticum Mysterium (25 mei 1967), 3. d zijn de dialogen tussen de priester en de verzamelde gelovigen evenals de acclamaties van groot belang; Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 30 want dit zijn niet alleen uiterlijke tekenen van een gemeenschappelijke viering, maar ze bevorderen en bewerken ook de onderlinge gemeenschapsband (communio) van priester en volk.

De acclamaties en de antwoorden van de gelovigen op de begroetingen en de gebeden van de priester zijn een wijze van actieve deelname, die bij iedere vorm van de Mis door de verzamelde gelovigen verwezenlijkt moet worden, opdat het handelen van heel de gemeenschap duidelijk tot uiting komt en bevorderd wordt. Vgl. Congregatie voor de Riten, Over de muziek in de Heilige Liturgie, Musicam Sacram (5 mrt 1967), 16. a

Andere delen die zeer nuttig zijn om de actieve deelname van de gelovigen tot uitdrukking te brengen en te bevorderen, en die voor heel de samengeroepen vergadering zijn bestemd, zijn vooral de boete-akt, de geloofsbelijdenis, het universele gebed (de voorbede) en het gebed des Heren.

Tenslotte wat de andere formules betreft:

1. zijn er enkele die een ritus of handeling op zichzelf vormen, zoals de hymne Eer aan God in den hoge (Gloria), de antwoordpsalm, het Alleluia en het vers voor het Evangelie, het Heilig, heilig, heilig (Sanctus), de acclamatie van de anamnese en het gezang na de Communie;
2. begeleiden andere een ritus, zoals het gezang bij de intrede, bij de offerande, bij het breken van het brood (Lam Gods / Agnus Dei) en bij de Communie.