Het offerkarakter van de mis, dat door het Concilie van Trente in overeenstemming met de gehele traditie van de Kerk plechtig is bevestigd, Concilie van Trente, 22e Zitting - Over het allerheiligst Misoffer, Sessio XXII - Doctrina de sanctissimo Missae sacrificio (17 sept 1562) is opnieuw afgekondigd door het Tweede Vaticaans Concilie, dat deze betekenisvolle woorden over de mis heeft uitgesproken: 'Onze Heiland heeft tijdens het Laatste Avondmaal het eucharistisch offer van zijn Lichaam en Bloed ingesteld om het kruisoffer door de eeuwen heen te laten voortduren tot aan zijn wederkomst en om zo aan zijn geliefde bruid, de Kerk, een gedachtenis viering van zijn dood en verrijzenis toe te vertrouwen'. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 47 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 3.28 Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 2.4.5

Wat zo door het Concilie wordt geleerd, wordt voortdurend in de misformulieren verwoord. Immers, op gepaste en nauwkeurige wijze wordt in de eucharistische gebeden de leer verklaard die beknopt wordt uitgedrukt in deze passage die reeds opvalt in een oud Sacramentarium, doorgaans het Leonianum genoemd: 'Telkens als de gedachtenis van dit offer wordt gevierd, wordt het werk van onze verlossing voltrokken'. In de eucharistische gebeden richt de priester zich immers bij de anamnese, ook in naam van heel het volk, tot God, brengt Hem dank en biedt het offer aan, zo levend en heilig, de offergave namelijk van de Kerk en het slachtoffer, waardoor God zelf verzoend wilde worden. Tevens bidt hij dat het Lichaam en Bloed van Christus een offer mogen zijn dat aanvaardbaar is voor de Vader en tot heil strekt van heel de wereld.'

Aldus beantwoordt in het nieuwe missaal de regel van het gebed van de Kerk (lex orandi) aan de bestendige regel van het geloof (lex credendi). Daarin worden wij namelijk erop gewezen dat het kruisoffer en de sacramentele vernieuwing ervan in de mis één en hetzelfde zijn, al verschilt de wijze van aanbieding. Bij het Laatste Avondmaal heeft Christus de Heer deze vernieuwing ingesteld en aan de apostelen de opdracht gegeven dit te doen ter gedachtenis aan Hem. Zo is de mis bijgevolg tegelijkertijd een offer van lof, dankzegging, verzoening en voldoening.

Ook wordt in de viering van de Mis het wonderbaar mysterie verkondigd van de werkelijke tegenwoordigheid van de Heer onder de eucharistische gedaanten, welk mysterie door het Tweede Vaticaans Concilie 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 7.47 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 5.18 en andere documenten van het kerkelijk leergezag in dezelfde zin en met dezelfde inhoud is bevestigd waarmee het door het Concilie van Trente te geloven was voorgehouden; dit gebeurt niet alleen door de woorden zelf van de consecratie, op grond waarvan Christus door de transsubstantiatie tegenwoordig wordt gesteld, maar ook door het bewustzijn en de betuiging van de hoogste eerbied en aanbidding die in de eucharistische liturgie plaatsvindt. Daarom ook wordt het christenvolk aangespoord om op Witte Donderdag van de Goede Week bij de viering van het Avondmaal van de Heer en op het hoogfeest van het allerheiligst Sacrament van het Lichaam en Bloed van Christus (Sacramentsdag) dit wonderbaar sacrament op bijzondere wijze door aanbidding te eren.

De aard nu van het ambtelijk priesterschap, dat eigen is aan de bisschop en de priester die in de persoon van Christus het offer aanbieden en de samenkomst van het heilig volk voorzitten, blijkt duidelijk uit het feit dat, binnen de vorm van de ritus zelf, de priester de voornaamste plaats en taak heeft. De verschillende aspecten van deze taak worden vermeld en duidelijk en uitvoerig uiteengezet in de dankzegging (prefatie) van de Chrismamis op donderdag in de Goede Week. Op die dag wordt namelijk de instelling van het priesterschap herdacht. In die dankzegging wordt immers belicht dat de priesterlijke macht door handoplegging wordt medegedeeld en - na de vermelding van de afzonderlijke taken - wordt deze macht beschreven als de voortzetting van de macht van Christus, de Hogepriester van het Nieuwe Verbond.

Door deze aard van het ambtelijk priesterschap wordt echter nog een ander zeer belangrijk punt belicht, nl. het koninklijke priesterschap van de gelovigen, van wie het geestelijk offer wordt voltrokken door het dienstambt van de bisschop en de priesters in vereniging met het offer van Christus, de enige Middelaar, Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over het leven en dienst van de priester, Presbyterorum Ordinis (7 dec 1965), 2 De viering van de eucharistie is immers een handeling van de universele Kerk; daarbij doet eenieder alleen en geheel datgene wat hem toekomt overeenkomstig zijn plaats binnen het Godsvolk. Dit heeft tot gevolg dat aan bepaalde aspecten van de viering waaraan in de loop der eeuwen soms minder zorg is besteed, thans meer aandacht wordt geschonken. Dit volk is immers het volk van God, dat Hij zich door Christus' Bloed heeft verworven en dat door de Heer is bijeengebracht; een volk dat gevoed met zijn woord ertoe is geroepen om de gebeden van heel de mensenfamilie voor God te brengen, een volk dat in Christus dank brengt voor het heilsmysterie door zijn offer aan te bieden, een volk tenslotte dat door de gemeenschap met het Lichaam en Bloed van Christus in eenheid samengroeit. Hoewel dit volk door zijn oorsprong heilig is, groeit het toch voortdurend in heiligheid door zijn bewuste, actieve en vruchtbare deelname aan het eucharistisch mysterie. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 11