Terecht hebben de Synodevaders beklemtoond dat de liefde voor de Eucharistie tot een steeds grotere waardering leidt van het sacrament van Verzoening Vgl. Bisschoppensynodes, Uitgebracht door de Synodevaders van de 11e Gewone Bisschoppensynode over de "Eucharistie", Voorstellen aan de Paus voor het samenstellen van een Apostolische Post-synodale Exhortatie (22 okt 2005), 7 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, De Kerk leeft van de Eucharistie, Ecclesia de Eucharistia (17 apr 2003), 36. Vanwege de band tussen deze sacramenten kan een authentieke catechese met betrekking tot de betekenis van de Eucharistie niet losgemaakt worden van het aanbod van een weg van boetedoening Vgl. 1 Kor. 11, 27-29 . Zeker, we constateren hoe in onze tijd de gelovigen zich omringd zien door een cultuur die ertoe neigt het gevoel voor zonde uit te vlakken Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verzoening en boete in de zending van de Kerk in deze tijd, Reconciliatio et paenitentia (2 dec 1984), 18, ten gunste van een oppervlakkige houding, die er toe leidt dat men vergeet dat het noodzakelijk is om in staat van genade te zijn bij God om waardig te kunnen naderen tot de sacramentele communie Vgl. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 1385. In werkelijkheid brengt het verles van zondebesef altijd ook een zekere oppervlakkigheid met zich mee in het gevoel voor juist de liefde van God. Het helpt veel om de gelovigen te herinneren aan die elementen in het verloop van de orde van dienst van de Mis die het besef uitdrukken van de eigen zonde en tegelijkertijd ook van de barmhartigheid van God Men denke hier aan het Confiteor of aan de woorden van de priester en van het volk alvorens tot het altaar te naderen: "Heer, ik ben niet waardig dat Gij tot mij komt, maar spreek slechts een woord en ik zal gezond worden". Het is niet zonder betekenis dat de liturgie ook voor de priester enkele heel mooie gebeden voorziet, die ons door de traditie in handen zijn gegeven, die herinneren aan de behoefte aan vergeving, zoals bijvoorbeeld dat gebed dat in stilte wordt gezegd, alvorens de gelovigen uit te nodigen voor de sacramentele communie: "Verlos mij door uw heilig Lichaam en Bloed van elk kwaad, van alle ongerechtigheid. Geef dat ik nooit de weg van uw geboden verlaat en nooit wordt gescheiden van uw liefde." Bovendien herinnert ons de relatie tussen Eucharistie en Verzoening eraan dat de zonde nooit een exclusief individuele werkelijkheid is; zij brengt altijd ook een wonde met zich mee binnen de kerkelijke communio, waarin wij dank zij het Doopsel zijn ingevoegd. Hierom is de Verzoening, zoals de Kerkvaders zeiden, laboriosius quidam baptismus, "een moeizamer doopsel" Vgl. H. Johannes Damascenus, Over het rechte of orthodoxe geloof, De fide orthodoxa. IV, 9: PG 94, 1124C Vgl. H. Gregorius van Nazianze, Verhandeling. 39, 17: PG 36, 356A Vgl. Concilie van Trente, 14e Zitting - De leer over het Sacrament van de Biecht, Sessio XIV - Doctrina de sacramento poenitentiae (25 nov 1551), 6 waarmee zij onderstreepten dat de vrucht van de bekeringsweg ook een herstel is van de volle kerkelijke communio, die zich uitdrukt en het weer naderen tot de Eucharistie. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 11 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verzoening en boete in de zending van de Kerk in deze tijd, Reconciliatio et paenitentia (2 dec 1984), 30

De Synode heeft eraan herinnerd dat het een pastorale verantwoordelijkheid is van de Bisschop om in het eigen bisdom een krachtig herstel te stimuleren van een onderricht over de bekering dat ontspringt aan de Eucharistie en onder de gelovigen de regelmatige biecht te bevorderen. Laten alle priesters zich met edelmoedigheid, inzet en deskundigheid wijden aan de bediening van het sacrament van Verzoening Vgl. Bisschoppensynodes, Uitgebracht door de Synodevaders van de 11e Gewone Bisschoppensynode over de "Eucharistie", Voorstellen aan de Paus voor het samenstellen van een Apostolische Post-synodale Exhortatie (22 okt 2005), 7. Met dat doel moet men er aandacht aan besteden dat de biechtstoelen in onze kerken goed zichtbaar zijn en uitdrukking van de betekenis van dit Sacrament. Ik vraag aan de Herders waakzaam toe te zien op de viering van het sacrament van de Verzoening, en de praktijk van de algemene absolutie te beperken tot de gevallen die zijn voorzien Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Motu Proprio, Over enkele aspecten van de viering van het Sacrament van boete en verzoening, Misericordia Dei (7 apr 2002), omdat de gewone vorm de persoonlijke is Samen met de Synodevaders herinner ik eraan dat de niet sacra-mentele boetevieringen, die vermeld staan in het Rituaal van het sacrament van de Verzoening, nuttig kunnen zijn om de geest van bekering en van communio in de christelijke gemeenschappen te laten groeien, en zo de harten voor te bereiden op de viering van het sacrament Vgl. Bisschoppensynodes, Uitgebracht door de Synodevaders van de 11e Gewone Bisschoppensynode over de "Eucharistie", Voorstellen aan de Paus voor het samenstellen van een Apostolische Post-synodale Exhortatie (22 okt 2005), 7. In verband met de noodzaak van het herontdekken van de sacramentele vergeving, dient er in alle bisdommen altijd een penitencier te zijn Vgl. Wetboek, Codex van het Canonieke recht, Codex Iuris Canonici (25 jan 1983), 508. Een waardevolle hulp voor het nieuwe besef van de relatie tussen Eucharistie en Verzoening kan een evenwichtige en verdiepte praktijk van de aflaat zijn, voor zichzelf verdiend of voor de overledenen. Daarmee verkrijgt men "de vergeving ten overstaan van God van de tijdelijke straf voor de zonden die, wat de schuld betreft, al vergeven zijn" H. Paus Paulus VI, Apostolische Constitutie, Over de herziening van de aflatenpraktijk, Indulgentiarum Doctrina (1 jan 1967), 13. nr. 1. Het gebruik van de aflaten helpt ons te begrijpen dat we uit eigen kracht niet in staat zouden zijn het kwaad te herstellen en dat de zonden van eenieder schade toebrengen aan heel de gemeenschap; de praktijk van de aflaat, die naast de leer over de oneindige verdiensten van Christus ook de leer impliceert over de gemeenschap van de heiligen, zegt ons bovendien "hoe innig wij in Christus met elkaar verbonden zijn en hoezeer het bovennatuurlijke leven van eenieder de anderen kan helpen" H. Paus Paulus VI, Apostolische Constitutie, Over de herziening van de aflatenpraktijk, Indulgentiarum Doctrina (1 jan 1967), 13. nr. 9. Omdat haar vorm, voor wat betreft de voorwaarden, onder andere voorziet in de biecht en de sacramentele communie, kan de beoefening ervan een werkdadige steun zijn voor de gelovigen op hun weg van bekering en bij het ontdekken van de centrale plaats van de Eucharistie in het christelijk leven.