De Bisschoppensynode heeft veel nagedacht over de intrinsieke relatie tussen eucharistisch geloof en viering, en daarbij de band aan het licht gebracht tussen de lex orandi en de lex credendi en het primaat benadrukt van de liturgische handeling. Het is noodzakelijk de Eucharistie te beleven als een mysterie van het authentiek gevierde geloof, in het heldere besef dat "de intellectus fidei altijd in zijn oorsprong in relatie staat tot de liturgische handeling van de Kerk" Bisschoppensynodes, 11e Gewone Bisschoppensynode - Over de Eucharistie, Relatio post disceptationem (13 okt 2005), 4. Op dit terrein mag de theologische reflectie nooit voorbijgaan aan de sacramentele ordening zoals die door Christus zelf is ingesteld. Van de andere kant mag de liturgische handeling nooit op een algemene manier beschouwd worden, met voorbijgaan aan het mysterie van het geloof. De bron van zowel ons geloof als van de eucharistische liturgie is immers een en hetzelfde gebeuren: de zelfgave van Christus in het Paasmysterie.

De relatie tussen het geloofde en het gevierde mysterie blijkt vooral in de theologische en liturgische waarde van de schoonheid. De liturgie heeft namelijk, zoals overigens de christelijke Openbaring, een intrinsieke band met de schoonheid: zij is de veritatis splendor. In de liturgie schittert het Paasmysterie waardoor Christus ons tot zich trekt en ons tot de communio roept. In Christus, zoals de heilige Bonaventura het placht te zeggen, beschouwen we de schoonheid en de schittering van de oorsprong Vgl. H. Bonaventura, Sermones Dominicales. 1, 7; 11, 10; 22, 7; 29, 76: Sermones dominicales ad fidem codicum nunc denuo editi, Grottaferrata 1977, pp. 135, 209 e.v., 292 e.v., 337 Vgl. Paus Benedictus XVI, Boodschap, Boodschap aan de deelnemers aan het Wereldcongres van de kerkelijke Bewegingen en nieuwe Gemeenschappen in Rocca di Papa, 31 mei - 2 juni 2006., Een lichtend teken van de schoonheid van Christus en van de Kerk (22 mei 2006). Die eigenschap waar we op doelen is niet louter estheticisme, maar is de wijze waarop de waarheid van de liefde van God in Christus ons bereikt, ons boeit en verrukt, door ons te doen uitgaan uit onszelf en ons naar onze ware roeping te trekken: de liefde Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 22. In de schepping zelf geeft God ons al een vermoeden van de schoonheid en de harmonie van de kosmos Vgl. Wijsh. 13, 5 Vgl. Rom. 1, 19-20 . In het Oude Testament vinden we vervolgens ruimschoots tekenen van de schittering van de macht van God, die zich in zijn heerlijkheid toont door de wondere daden die Hij temidden van het uitverkoren volk heeft verricht Vgl. Ez. 14 . In het Nieuwe Testament voltooit zich deze epifanie van schoonheid in de openbaring van God in Jezus Christus Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Goddelijke openbaring, Dei Verbum (18 nov 1965), 2.4: Hij is de volle openbaring van de goddelijke heerlijkheid. In de verheerlijking van de Zoon straalt en deelt zich de heerlijkheid van de Vader mee Vgl. Joh. 1, 14 Vgl. Joh. 8, 54 Vgl. Joh. 12, 28 Vgl. Joh. 17, 1 . Toch is deze schoonheid niet eenvoudigweg een harmonie van vormen: "de schoonste onder de mensenkinderen" (Ps. 45, 3) Noot van de vertaler: Aldus letterlijk vanuit het Italiaans. In de Nederlandse vertaling van het Getijdenboek: "Geen mens is u gelijk in edele gestalte", is op mysterievolle wijze ook degene "wiens uiterlijk noch schoonheid (...) het bekijken waard" waren (Jes. 53, 2). Jezus Christus laat ons zien hoe de waarheid van de liefde ook het duistere mysterie van de dood weet om te vormen tot het stralend licht van de verrijzenis. Hier overtreft de schittering van Gods heerlijkheid alle binnenwereldlijke schoonheid. De ware schoonheid is de liefde van God die zich definitief aan ons heeft geopenbaard in het Paasmysterie.

De schoonheid van de liturgie maakt deel uit van dit mysterie. Zij is de hoogste uitdrukking van de heerlijkheid van God en vormt in zekere zin een zich tonen van de Hemel op aarde. De gedachtenis van het verlossend offer draagt de trekken in zich van die schoonheid van Jezus, waarvan Petrus, Jacobus en Johannes ons getuigenis hebben afgelegd, toen de Meester, onderweg naar Jeruzalem, voor hun ogen van gedaante wilde veranderen Vgl. Mc. 9, 2 . De schoonheid is daarom geen decoratieve aspect van de liturgische handeling; zij is er veeleer een constitutief aspect van, in zoverre zij een eigenschap van God zelf is en van zijn openbaring. Dat alles moet ons het besef bijbrengen dat men er aandacht voor moet hebben dat de liturgische handeling straalt volgens haar eigen natuur.