Het is een grote wet van de natuur en van de genade, dat gelijkenis de poorten opent voor toenadering en genegenheid. Dat is een band, die doordat hij de enen leek de andere nabijbrengt, het begin van vriendschap vormt, en beiden kan opvoeren tot een ontmoeting van elkander in de verheven sfeer van de geest, als nl. de een in de ander de broeder bemint; als hij hem ziet in het licht van geloof en hemelleven; als hij zich verteerd voelt door de ijver voor het huis van God.

"Wie wordt”, zo vraagt de H. Augustinus, "verteerd door de ijver voor het huis van God? Hij, die bij het zien van iets kwaads het zoekt te verbeteren, vurig verlangt het goed te maken.... Zo gij bemerkt, dat een broeder afdwaalt van het huis van God, houd hem terug; vermaan hem, wanneer de ijver voor het huis van God u verteert.... Berisp hem, in zover gij kunt; houd hem tegen, in zover gij kunt; boezem hem, in zover gij kunt, maar wil er u niet bij neerleggen.... Zie niet alleen naar uzelf; zeg niet in uw binnenste: gaan mij misschien de zonden van andere aan? Ik heb genoeg werk om mijn eigen ziel voor God te redden. O neen, herinnert gij u niet de knecht die het talent, dat hij van zijn heer ontving, verborg en niet op rente wilde uitzetten?" Werd hij soms er van beschuldigd dat hij het verloren had, of niet veel meer dat hij het zonder de grote bisschop van Hippo, "beseft hoe God de weg opent, hoe God de poort ontsluit voor Zijn woord; wilt niet rusten om zielen voor Christus te winnen, want gij zelf zijt toch ook door Christus vrijgekocht." H. Augustinus, In Iohannis Evangelium Tractatus. tract. X, n. 9; Migne, P.L., t. 35, coll. 1471-1472

In de vlammende klanken van bisschoppelijke ijver voelt gij het hart van Augustinus, zijn aansporing, zijn oproep tot Katholieke Actie voor zijn tijd en de komende: het huis immers van God, dat de katholieke Kerk is, is van alle tijden, ook van de onze; en de ijver voor haar moet haar zonen met dat verterend vuur ontvlammen, dat Christus op aarde kwam brengen en verbreiden.

De vlammen van zulk een goddelijk vuur van apostolische ijver zien wij onzen tijd in de vaandels, die de krijgscharen der Katholieke Actie tezamen brengen en leiden; vlammen, die licht werpen op datgene wat zij hebben tot stand gebracht en wat zij onder handen hebben; vlammen, die van de vurige scharen van mannen en vrouwen, van de mannelijke en vrouwelijke jeugd, van universiteitsstudenten en –studentinnen, van katholieke gegradueerden een hulpleger maken, dat gehoorzaamt aan de stem van de opperherder en aan de leiding der bisschoppen bij het bewaren en bij het verbreiden van het geloof en de christelijke zedenwet onder het volk. Aan u, die het tot uw onderscheidingsteken hebt gemaakt, moedig als Christus en Romegetrouwen te werken en te lijden, aan u onze vaderlijke instemming, onze dank en onze hulde. Gij het u zeer verdienstelijk gemaakt voor de Kerk en de burgerlijke maatschappij, ja, ook voor de burgerlijke maatschappij, want door in het leven van de enkeling, van het huisgezin en de maatschappij de katholieke beginselen over gezag, gehoorzaamheid, orde, rechtvaardigheid, billijkheid en liefde te verbreiden en door te voeren, hebt gij er toe bijgedragen, om juist die beginselen, welke de hechtste grondslagen zijn voor de burgerlijke samenleving, weer te doen schitteren, te versterken en te bevestigen.