Het uur van tegenwoordig is het uur, waarin de zielen op het spel staan. Bij de duizelingwekkende vaart van de stoffelijke vooruitgang; bij de overwinningen van het menselijk vernuft op de geheimen der natuur en de krachten der elementen van aarde, zee en lucht; bij de hunkerende wedstrijd om de topprestaties van de mededingers te overtreffen; bij de successen van stoutmoedige onderzoekingen; bij de veroveringen en de hoogmoed der wetenschap, der industrie, der laboratoria en fabrieken; bij de dolle begeerte naar winst en genot; bij dat streven naar een alles overheersende macht, die meer gevreesd dan bestreden, meer benijd dan geëvenaard wordt; bij het rumoer van heel het moderne leven: waar zal, bij dat alles ,’s mensen ziel, die van nature christelijk is, ooit vrede kunnen vinden? Misschien in eigen zelfgenoegzaamheid? Misschien door zichzelf te verheerlijken als meesteresse van het heelal, als zij zich eerst gehuld heeft in een wolk van begoocheling, die de stop verwart met de geest, het menselijke met het goddelijke, het tijdelijke met het eeuwige? Neen, niet in de bedwelmende dromen kalmeert de storm der ziel en van het geweten, opgezweept als zij zijn door de onstuimigheid van de geest, die uitgaat boven de stof en, bewust van een onsterfelijke, onafwijsbare eindbestemming, koers houdt naar het oneindige en naar onmetelijke verlangens. Wendt u tot deze zielen. Ondervraagt haar. Zij zullen u antwoorden in de stameltaal van het kind, niet in mannentaal. Vgl. Hebr. 5, 12-13 Zij hadden geen moeder, die hen in hun kinderjaren wees op een Vader in de hemel. Zij groeiden op tussen muren zonder kruisbeeld; in huizen waar over godsdienst werd gezwegen; op velden die ver aflagen van een altaar en van een kerktoren. Zij kregen bladzijden te lezen met heel andere namen dan die van God en Christus. Zij hoorden afgeven op priesters en religieuzen. Zij gingen van het platteland, van de steden, van de huiselijke haard naar de fabriek, naar de winkel, naar de leszalen der wetenschap, naar alle mogelijke vakken en werkzaamheden, zonder in de kerk te komen, zonder de pastoor te kennen, zonder een goede gedachte in het hart.

Ongelukkige zielen zijn het, die in de gevaren van de eerste jeugd niemand hadden die haar onderrichtte, leidde, verbeterde, haar bevestigde in het geloof en de godsvrucht. Of als zij al zo iemand hadde, dan heeft de onverschilligheid, de zorgeloosheid, het slechte voorbeeld van kameraden, de opbruisende drift der jeugd, de dagelijkse verstrooiingen en werkzaamheden de lamp van het geloof en van de godsdienstige beleving verduisterd; de gedachte daaraan onderdrukten zij en hun hart verkoelden zij er voor; de goede wortel werd als het ware veranderd in een dorren stronk, die nog zal uitschieten in het uur van tegenspoed of bij de warmte van een medelijdend vriendenwoord of op de killen avondstond van het leven. Hoeveel van die zielen hebben, toen de steden en industrieën zich uitbreidden, toen uit de omgeving hele groepen arbeiders zich in de stad vestigden, dicht opeengepakt een woonplaats gezocht in de voorsteden en in de nieuwe woonwijken, waar zij soms geen kerken treffen of waar men ver moet gaan om ze te vinden, waar de priester en de pastoor haar ternauwernood kunnen leren kennen! Wat valt het aantal van Gods dienaren en de hulp die zij kunnen bieden weg tegen het getal en de behoeften der zielen! Wat voelen de gewijde herders en pastoors, vooral in de grote steden, dringend behoefte aan de hulp van trouwe medewerkers in het veelsoortige, zware en ontzaggelijke werk dat op hen drukt, om de menigte van hun altijd groeiende kudde te weiden en te bewaken! Hun ijver zou willen reiken tot al de hun toevertrouwde schaapjes, om alle verdwaalden weer bijeen te brengen, om alle voor te lichten en weer terug te voeren tot de goddelijke Herder der zielen. Maar niet weinige milieus van het maatschappelijke leven blijven nagenoeg ontoegankelijk voor de priesterlijke werkzaamheid, staan daarentegen open voor die der leken.<