De missionaire traditie van de Kerk heeft er altijd voor gezorgd dat aan de mensen het evangelie in hun eigen taal verkondigd werd. Dikwijls waren het de eerste apostelen in een bepaald land die de talen op schrift stelden, terwijl deze voordien alleen mondeling werden doorgegeven. Terecht gebeurde dit want de moedertaal, die de draagster is van de geesteshouding en van de cultuur, maakt het mogelijk de geest van een volk te bereiken, deze met een christelijke geest toe te rusten en diepgaand te voeden om aan het gebed van de Kerk deel te nemen. Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de blijvende geldigheid van de missie-opdracht, Redemptoris Missio (7 dec 1990), 53

Na de eerste evangelieverkondiging is de verkondiging van het woord van God in de taal van het land voor het volk het meest van nut in de liturgische vieringen. De vertaling van de heilige Schrift of minstens van de bijbelse teksten die in de liturgie gelezen worden, wordt derhalve noodzakelijk als een eerste moment beschouwd in het proces van een waarachtige liturgische inculturatie. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 35.36.40.44-46 Vgl. Wetboek, Codex van het Canonieke recht, Codex Iuris Canonici (25 jan 1983), 825. 1

Om het woord van God op een juiste en vruchtbare wijze te doen ontvangen, ”moet men die weldadige en levendige liefde voor de heilige Schrift bevorderen waarvan de eerbiedwaardige traditie van de oosterse én westerse ritussen getuigt”. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 24 Derhalve veronderstelt de inculturatie van de liturgie dat allereerst de heilige Schrift door een bepaalde cultuur als het ware wordt eigen gemaakt en toegeëigend. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 24 Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Catechese geven in onze tijd, Catechesi Tradendae (16 okt 1979), 55

De verscheidenheid in kerkelijke situaties is niet zonder belang om de noodzakelijke stappen voor een liturgische inculturatie te beoordelen. Want in streken die eeuwen geleden het evangelie hebben ontvangen en waar het christelijk geloof in de cultuur blijvend aanwezig is, is de situatie anders dan in die streken waar de evangelieverkondiging onlangs heeft plaats gevonden of de culturele gegevenheden nog niet diep zijn doorgedrongen. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 38.40. en daarom spoort het duidelijk aan: “vooral in missiegebieden.” Eveneens is de situatie van de Kerk anders waar de christenen slechts een klein deel van de bevolking uitmaken. Ingewikkelder kan de situatie zijn waar de bevolking een veelheid van culturen en talen kent. Slechts een goede beoordeling van de situatie kan een weg wijzen om passende oplossingen te kiezen.

Om de inculturatie van riten voor te bereiden moeten de bisschoppenconferenties een beroep doen op deskundigen zowel in het onderzoek van de liturgische traditie van de Romeinse ritus als in de beoordeling van de plaatselijke culturele waarden. Noodzakelijk zijn dus voorafgaande historische, antropologische, exegetische en theologische studies die echter geplaatst moeten worden tegenover de pastorale ervaring van de plaatselijke en in het bijzonder van de autochtone clerus. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de missie-activiteit van de Kerk, Ad Gentes Divinitus (7 dec 1965), 16.17 Van groot belang zal het aanvoelen zijn van de ’wijzen’ van het land van wie de menselijke wijsheid door het licht van het evangelie is verhelderd. Eveneens zal de liturgische inculturatie proberen te voldoen aan de vereisten van de traditionele cultuur, Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de missie-activiteit van de Kerk, Ad Gentes Divinitus (7 dec 1965), 19 waarbij rekening wordt gehouden met bevolkingsgroepen die gekenmerkt zijn door de cultuur van verstedelijking en industrie.