Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Met inachtneming van de vereisten van de gezonde exegese, dient er alle zorg aan besteed te worden dat de woorden van de bijbelse gedachten bewaard blijven die gemeenschappelijk in gebruik zijn in de catechese en in de gebeden die de volksdevotie verwoorden. Van de andere kant dient er met alle macht naar gestreefd te worden dat niet de woordenschat of de stijl gekozen worden die het katholieke volk gemakkelijk kan verwarren met de gewoonte van spreken van niet-katholieke kerkgemeenschappen of van andere godsdiensten, zodat daardoor geen verwarring ontstaat of ergernis wordt veroorzaakt.

Men dient zich ervoor in te spannen dat de vertalingen aangepast worden aan de door de liturgie en de overlevering van de kerkvaders doorgegeven betekenis van de bijbelplaatsen, vooral wanneer het gaat over teksten van groot belang, zoals de psalmen en de lezingen die gekozen zijn voor de voornaamste vieringen van het liturgisch jaar; in deze gevallen moet er zeer nauwgezet voor gezorgd worden dat de vertaling de overgeleverde christologische, typologische en spirituele betekenis tot uitdrukking brengt en de eenheid en het verband tussen de beide Testamenten duidelijk toont. Vgl. Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, Liturgie van de Getijden volgens de Romeinse ritus (tweede standaarduitgave 1985), Algemene inleiding op het getijdengebed, Institutio Generalis de Liturgia Horarum (7 apr 1985), 100-109 Daarom:

1. is het goed dat men zich houdt aan de Neo-vulgaat, wanneer het noodzakelijk is tussen de verschillende zienswijzen die mogelijk kunnen zijn, uit te maken welke de meest geschikte is om de manier uit te drukken waarop de tekst volgens overgeleverde gewoonte gelezen is en in de Latijnse liturgische overlevering is ontvangen;
2. om dit doel te bereiken dient ook gekeken te worden naar de oudste vertalingen van de heilige Schrift zoals de Griekse vertaling van het Oude Testament, gewoonlijk de Septuagint (LXX) genoemd, die in gebruik was bij de christengelovigen vanaf de vroegste tijden van de Kerk; Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Goddelijke openbaring, Dei Verbum (18 nov 1965), 22
3. overeenkomstig de vanaf onheuglijke tijden ontvangen overlevering die zelfs reeds in bovengenoemde Septuagint vertaling duidelijk was, dient de naam van de almachtige God, in het Hebreeuws uitgedrukt in het heilige tetragrammaton, in het Latijn met het woord ‘Heer’, in elke volkstaal met een woord van dezelfde betekenis vertaald te worden.

Tenslotte worden de vertalers dringend aangespoord om aandachtig de geschiedenis van de interpretatie te bezien die gehaald kan worden uit de bijbelplaatsen die in de geschriften van de kerkvaders zijn opgenomen of ook uit de bijbelse voorstellingen, die in de christelijke kunst en hymnodie zeer talrijk zijn aangereikt.