Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Er is bij een liturgische viering geen feestelijker of vreugdevoller schouwspel denkbaar dan een gemeenschap, die in haar geheel haar geloof en godsvrucht uitzingt in zang. Bijgevolg moet de actieve deelname van het gehele volk, die door de zang wordt vertolkt, met ijver worden bevorderd, en wel aldus:

1. Ze moet op de eerste plaats omvatten de acclamaties, de antwoorden op de groet van de priester en de assistenten en op de aanroepingen in de litanieën, en verder de antifonen en psalmen, de tussen verzen of refreinen en de hymnen en cantica. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 30
2. Door een aangepaste catechese en door oefeningen moet men het volk geleidelijk trachten te brengen tot een steeds grotere, en tenslotte volledige deelname aan de gedeelten, die voor het volk bestemd zijn.
3. Men kan echter, vooral als de gelovigen nog niet voldoende zijn gevormd, of als meerstemmige composities worden uitgevoerd, bepaalde gezangen van het volk overlaten aan het zangkoor alleen, zonder daarbij evenwel het volk uit te sluiten van andere gedeelten, die voor volkszang bestemd zijn. Afkeurenswaardig echter is de gewoonte om de zang van het gehele "Proprium" en van het gehele "Ordinarium" aan het zangkoor alleen over te laten, zodat het volk volledig van de gezongen deelname wordt uitgesloten.

Onder de gelovigen zullen de leden van de godsdienstige verenigingen van leken met bijzondere zorg worden gevormd in de gewijde zang, zodat zij op meer actieve wijze de deelname van het volk kunnen steunen en bevorderen. Vgl. Concilium ter uitvoering van de Constitutie heilige liturgie, Instructie voor de uitvoering van de Constitutie over de heilige Liturgie, Inter Oecumenici (26 sept 1964), 19.59 De vorming van het gehele volk op het gebied van de zang moet, samen met de liturgische vorming, met ijver en geduld worden doorgevoerd, overeenkomstig leeftijd, stand, levenswijze en graad van godsdienstige ontwikkeling van de gelovigen, en wel vanaf de eerste jaren van het onderwijs op de lagere school.

De "kapellen" aan kathedralen, in kloosters of andere grotere kerken, die in de loop van de eeuwen beroemd zijn geworden door de muzikale schat van onvergelijkelijke waarde, die ze hebben bewaard en ontwikkeld, zullen blijven bestaan volgens hun eigen traditionele richtlijnen, door de ordinaris van de plaats herzien en goedgekeurd, om bij te dragen tot een meer luisterrijke viering van de liturgische plechtigheden.

De kapelmeesters en de rectoren van de kerken zullen er echter voor zorgen, dat het volk altijd deelneemt aan de zang, minstens voor de meer gemakkelijke gedeelten, die voor het volk bestemd zijn.

Men handhave het onderscheid tussen de plechtige Mis, de gezongen Mis en de gelezen Mis, zoals dit is vastgelegd in de Congregatie voor de Riten
Instructio de musica sacra et sacra liturgia
Over gewijde muziek en de heilige Liturgie
(3 september 1958), volgens de liturgische traditie en de geldende liturgische wetten. Toch worden er om pastorale redenen voor de gezongen Mis verschillende graden van deelname voorgesteld, om het, naar gelang van de mogelijkheden van iedere bijeenkomst, gemakkelijker te maken, aan de viering van de Mis meer plechtigheid bij te zetten door de zang.

Het gebruik van deze graden zal als volgt worden geregeld: de eerste graad kan ook zelfstandig worden benut; de tweede en de derde graad, geheel of gedeeltelijk, alleen in combinatie met de eerste. Men trachte dus de gelovigen altijd te brengen tot een volledige deelname aan de zang.