Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Dit heeft directe praktische gevolgen. Het eerste gevolg werd verwoord door paus Paulus VI - en is nog steeds geldig - in de rede die hij uitsprak in de kathedraal van het oecumenisch Patriarchaat, bij gelegenheid van zijn bezoek: "Zo zien wij duidelijker in dat het de taak is van de leiders der kerken, van hun hiërarchie, om de Kerken te leiden langs de weg die voert tot de hervonden volle gemeenschap. Zij moeten dit doen terwijl zij elkaar erkennen en eerbiedigen als herders van het hun toevertrouwde deel van de kudde van Christus, zorg dragend voor de innerlijke verbondenheid en de groei van het volk Gods, en met vermijding van alles wat het uiteen zou kunnen drijven of in verwarring brengen”. H. Paus Paulus VI, Brief, Aan Patriarch Athanagoras I, Oecumenisch Patriarch van Constantinopel, over het herenigen van de Kerken van Oosten en het Westen, Anno ineunte (25 juli 1967). 25 juli 1967: AAS 59 (1967), blz. 841 

Een tweede consequentie is de afwijzing van alle verkeerd proselitisme, het absoluut vermijden in het pastorale werk van iedere bekoring tot geweld en van iedere soort van pressie. De pastoraal heeft steeds de vrijheid van geweten te eerbiedigen, alsmede ieders recht om, zo hij dat wil, zich tot de katholieke kerk te bekennen. Het gaat er uiteindelijk om, het werken te eerbiedigen van de Heilige Geest die de Geest van waarheid is. Vgl. Joh. 16, 13 Het conciliedecreet over de oecumene heeft dit duidelijk verklaard: "Het werk dat afzonderlijke personen die de volledige katholieke gemeenschap verlangen, voorbereidt tot opneming in de kerk, onderscheidt zich duidelijk van het oecumenisch streven; maar er bestaat geen enkele tegenstelling tussen beide, want beide komen voort uit de wonderbare beschikking van God" 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 nov 1964), 4

Derde consequentie: het is natuurlijk niet voldoende om dwalingen te vermijden: het gemeenschappelijk leven moet positief in wederzijdse eerbied en overleg worden bevorderd. Deze houding is weloverwogen voorgesteld en aangenomen als gedragslijn bij de betrekkingen tussen katholieken en orthodoxen, hetgeen blijkt uit een gemeenschappelijke verklaring van paus Paulus VI en Patriarch Athenagoras I: "Vrucht van de liefdesdialoog tussen hun kerken moet een onzelfzuchtige samenwerking zijn op het gebied van gemeenschappelijke pastorale, sociale en intellectuele· actie, met een wederzijdse eerbiediging van beider trouw aan hun eigen kerken" H. Paus Paulus VI, Toespraak, Paus Paulus VI en Patriarch Athenagoras I, Gemeenschappelijke verklaring (28 okt 1967), 5 Zoals ik in de encycliek H. Paus Johannes Paulus II - Encycliek
Slavorum Apostoli
Ter herinnering aan het Evangelisatiewerk van de HH. Cyrillus en Methodius 1100 jaar geleden
(2 juni 1985) heb mogen opmerken, zal dat alles bijdragen tot een wederzijdse verrijking van de twee grote tradities van het Oosten en het Westen, en zal het de voortgang bevorderen op de weg naar de volle eenheid.