In de loop van de eeuwen heeft de Kerk, trouw aan haar bruidegom Christus en altijd consequent, onder de leiding van de Heilige Geest, gestadig en met vaste tred de leer over de staat van volmaaktheid geleidelijk ontwikkeld tot aan het tegenwoordige kerkelijk wetboek. Met moederlijke liefde bejegende de Kerk hen, die vrijwillig onder verschillende vorm naar buiten en publiek een leven van volmaaktheid beoefenden en zonder ophouden steunde zij hen op alle mogelijke wijzen in hun heilig besluit, en wel in dubbel opzicht. Vooreerst heeft de Kerk de persoonlijke toewijding aan het volmaaktheidsstreven, die. echter altijd voor de Kerk en publiek werd gedaan, niet alleen aanvaard en erkend - gelijk de eerbiedwaardige liturgische zegening en wijding van de maagden uit de eerste tijden -, maar ook heeft zij haar wijs beschermd en krachtig verdedigd door er verschillende canonieke gevolgen aan te verbinden. Maar terecht besteedde de Kerk haar grootste zorg en haar voornaamste ijver aan de eigenlijke officiële vorm van een volledig volmaaktheidstreven, die kort na de vrede van Constantijn was ontstaan en die beleefd werd in verenigingen en in instellingen, welke met haar verlof, goedkeuring of op haar bevel waren opgericht.