Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

In zijn velerlei vormen - onderdrukking, lichamelijke kwalen en geestesziekten, en tenslotte de dood - is de menselijke nood een duidelijk teken van de natuurlijke staat van zwakheid, waarin de mens zich bevindt na de eerste zonde, en van zijn behoefte aan heil. Daarom heeft deze het medelijden van Christus de Verlosser gewekt, die hem op zich heeft willen nemen, en zich heeft willen vereenzelvigen met 'de geringsten van zijn broeders' (Mt. 25, 40.45). Daarom zijn ook degenen die onder ellende gebukt gaan, voorwerp van een voorkeursliefde van de Kerk, die zich vanaf haar ontstaan en ondanks de ontrouw van velen van haar leden steeds verplicht heeft gevoeld hen op te beuren, te verdedigen en te bevrijden. Dit heeft zij gedaan door ontelbare werken van liefdadigheid, die altijd en overal onontbeerlijk blijven. Zij heeft vervolgens door haar sociale leer, welke zij vraagt toe te passen, getracht structuurveranderingen in de samenleving te bevorderen om levensvoorwaarden te verschaffen die de menselijke persoon waardig zijn. Door de onthechting aan de rijkdommen, welke het met elkaar delen mogelijk maakt en de toegang tot het rijk verleent, getuigen de leerlingen van Jezus in hun liefde voor de armen en ongelukkigen van de liefde van de Vader zelf, die zich in de Verlosser heeft geopenbaard. Deze liefde komt van God en gaat naar God uit. De leerlingen van Christus hebben altijd in de gaven die op het altaar worden geplaatst, een gave gezien welke aan God zelf wordt geboden.

Door de armen lief te hebben getuigt de Kerk tenslotte van de waardigheid van de mens. Zij bevestigt duidelijk dat deze meer waard is door wat hij is dan door wat hij heeft. Zij getuigt dat deze waardigheid niet kan worden tenietgedaan, welke ook de situatie van ellende, verachting, verwerping en machteloosheid is, waarin een menselijk wezen terecht is gekomen. Zij toont zich solidair met hen die niet meetellen in een samenleving, waarvan zij moreel en soms ook lichamelijk zijn uitgesloten. Zij neemt hen opnieuw op in de menselijke broederschap en in de gemeenschap van de kinderen van God. De kerk buigt zich vooral met moederlijke genegenheid over de kinderen die wegens de menselijke slechtheid nooit het licht zullen zien, evenals ook over de bejaarden die eenzaam en alleen gelaten zijn.

In plaats dat de voorkeurskeuze voor de armen een teken van particularisme of sektarisme zou zijn, toont ze de universaliteit van de aard en zending van de kerk. Deze keuze sluit namelijk niemand uit.

Daarom kan de kerk zich niet uitspreken met behulp van verengende sociologische en ideologische categorieën, die van deze voorkeur een partijdige keuze van conflictueuze aard zouden maken.