Onze geest verheft zich met u van deze wereld af naar een geestelijke sfeer, die helder verlicht is door de groote lichtbron van het geloof; met u juicht hij, met u geniet hij, met u verdiept hij zich in de heilige herdenking van dit geheim, het mysterie der eeuwen, verborgen en te gelijke geopenbaard in de grot van Bethlehem, de wieg van de verlossing van alle volkeren, de openbaring van den vrede tusschen hemel en aarde, van de glorie van God in ’t hoogste der hemelen en van vrede op aarde aan de menschen van goeden wille, het begin van een nieuwen kringloop der eeuwen, die dit goddelijk geheim, dit groote geschenk van God, de blijdschap van heel de aarde zullen aanbidden. Laten wij juichen, zoo roepen wij u met onzen grooten voorganger, den H. Paus Leo den Grooten toe, laten wij juichen in den Heer, allergeliefsten, "en ons verheugen in een geestelijke blijdschap, omdat voor ons de dag is aangebroken van een nieuwe verlossing, een aloud herstel, een eeuwig geluk. Want opnieuw wordt ons bij het wenden van den jaarkring dat geheim van ons heil bereid, dat ons van den beginne werd beloofd, op het einde der tijden werd teruggeschonken, dat eeuwig zal blijven; en het is passend, dat wij daarbij onze harten naar den hooge verheffen en het goddelijk mysterie aanbidden, opdat hetgeen door Gods groote vrijgevigheid wordt voltrokken, met groote blijdschap in de Kerk worde gevierd." H. Paus Leo I de Grote, Sermones. XXII. In Nativ. Dom. II, Cap. I, PL, 54, col. 193-194

Bij de viering van dit goddelijk geheim stijgt onze vreugde des harten hoog op, zij vergeestelijkt, zij vat wortel in het bovennatuurlijke, zij streeft naar het goddelijke en gaat dan tot God zelf omhoog met de verheven taal van het gebed der H. Kerk: dat onder de aardsche wisselvalligheden, onze harten daar blijven aar de echte vreugde te vinden is. or. Dom. IV post Pasch. Terwijl de afwisselende gebeurtenissen der wereld tegen elkander botsen en verwarring brengen, vlucht de ware vreugde in de onverstoorbaarheid van den geest, waarin zij zich vestigt, als in een onverwinlijke burcht, die tegen alle stormaanvallen bestand is, met vertrouwen op God en in de vereeniging met alle genade. Is dit niet wellicht juist het geheim van den Koning onzer zielen, van het goddelijk Kind van de kribbe van Bethlehem? Wanneer dit koninklijk geheim doorschermt tot in de ziel en zich daar als vastnestelt, dan verheffen zich geloof, hoop en liefde tot de extase van den apostel der volkeren, die de wereld toeroept: Ik leef, niet ik: Christus leeft in mij.(Gal. 2, 20) In het werk van de omvorming van den mensch in Christus, is het Christus zelf, die den mensch met Zichzelf bekleedt: daarbij daalt Hij tot hem neer om hem op te heffen tot op Zijn hoogte door die vreugde van Zijn geboorte, die een voortdurend Kerstfeest is; de kerkelijke liturgie houdt nooit op ons daarop te wijzen in alle tijden van het jaar, en zij trekt ons aan, zij wekt ons op, opdat toch in ons de belofte verwezenlijkt worde, die Christus ons heeft gedaan: dat ons hart vol vreugde zal zijn en dat niemand ons deze vreugde zal ontmoeten.Vgl. Joh. 16, 22

Het hemelsche licht van die vreugde en van de bemoediging voelt het vertrouwen van hen, waarin het leeft en schittert; door geen bekommernis of moeheid kan het verduisterd of verstoord worden; evenmin door eenige angst of door lijden, wanneer deze uit het aardsche tranendal opstijgen of een wanklank opzwenden. Dat licht is gelijk

"...aan het leeuwerikje, dat rondzweeft in de lucht,
eerst zingt en dan tevreden zwijgt,
over den laatsten klank waarin het wordt verzadigd. " Dante Alighieri, De Goddelijke Komedie, Divina Commedia (1 jan 1321). Par., XX, 73

Waar anderen moedeloos worden, waar de bittere wateren van leed en wanhoop de kleinmoedigen doen verzinken, daar kunnen juist de zielen, waar Christus in leeft, alles; zij verheffen zich boven de wanorde en de stormen van deze wereld met een nooit versagenden moed en ijver, tot het bezingen van Zijn gerechtigheden en Zijn heerlijkheid. Terwijl de storm woedt, voelen zij zich verheven boven de woelingen van de aarde, die zij met voeten treden en van de zeeën, die zij doorklieven, en dat meer door de verheffing van hun harten tot God, Sursum Corda, door hun gebed en hun vereeniging met God, Habemus ad Dominum, dan door hun geest die van nature onsterfelijk is.

En tot God, die barmhartig en almachtig is, eerbiedwaardige broeders en geliefde zonen, heffen wij onzen blik en ons gebed omhoog, als de beste en krachtdadigste uitdrukking van onze dankbaarheid voor uwe zoo hartelijke kerstwenschen, die op hun beurt een gebed zijn, dat opstijgt tot den Vader in den hemel, van wien alle goede gift komt en alle volmaakte gaven. (Jak. 1, 17) Moge God geven, dat, bij deze vereeniging van gebeden, ieder uwer bij de kribbe van zijn eengeboren Zoon, die vleesch geworden is en onder ons woont, die goede, volgestampte, geschudde en overloopende maat van kerstvreugde ontvange, die Hij alléén kan geven; en wel zoo, dat gij, versterkt en opgebeurd door zooveel vreugde, het kerstgebed der Kerk in vervulling ga ”om met vertrouwen als Rechter dien Eengeborene te aanschouwen, dien wij nu met vreugde als Verlosser ontvangen.” Orat. in Vig. Nat.