Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Welnu, de constante factor die aan alle overige problemen van de gemeenschappelijke menselijke bestaansconditie ten grondslag ligt, is niets anders dan de dood. Lijden, zonde, mislukking, teleurstelling, gebrek aan communicatie, conflicten, onrechtvaardigheden... de dood is overal en op ieder ogenblik aanwezig als duistere ondergrond van het menselijke bestaan. Niet in staat de dood te bezweren, doet de mens weliswaar al het mogelijke om er niet aan te denken. En toch weerklinkt in de dood de roep van de levende God het meest intens. Hij is het blijvende teken van het goddelijke anders-zijn, want alleen Hij die uit het niets tot leven roept, kan de doden levend maken. Niemand kan God zien zonder door de dood heen te gaan, dat brandpunt waar de Transcendente de afgrond van het menselijk bestaan aanraakt.

De enige serieuze vraag, want hij is existentieel en onontkoombaar, zonder welke religieuze gesprekken ‘alibi’s’ zijn, is deze: voelt de levende God zich betrokken bij de dood van de mens of niet? Er zijn heel wat theoretische antwoorden, maar die kunnen het skandalon dat blijft, niet uit de weg gaan: hoe kan God verborgen en zwijgzaam blijven ten overstaan van een gewonde onschuldige en een onderdrukte rechtvaardige? Het is de klacht van Job en van de hele mensheid. Het antwoord is ‘cruciaal’, het gaat aan alle woorden voorbij: aan het Kruis is het Woord stilzwijgen Afhankelijk van zijn Vader, schenkt Hij Hem zijn Geest. En toch vindt daar de ontmoeting met alle mensen plaats: de mens is bij zijn dood aanwezig en God verenigt zich met hem bij zijn dood. Slechts de God-liefde is overwinnaar van de dood, en alleen door het geloof in Hem wordt de mens van de slavernij van de dood bevrijd. De brandende braamstruik van het Kruis is aldus de verborgen ontmoetingsplaats. De christen aanschouwt er “Hem die zij hebben doorstoken”, en ontvangt er “een geest van mededogen, die tot bidden brengt” (Joh. 19, 37)(Zach. 12, 10). Het getuigenis van zijn nieuwe ervaring zal het getuigenis van de verrezen Christus zijn, door de dood overwinnaar van de dood. De interreligieuze dialoog krijgt dan zin in de heilseconomie: hij doet meer dan de boodschap van de profeten ende zending van de Voorloper voortzetten; hij steunt op het door Christus volbrachte heilsgebeuren en grijpt vooruit op de tweede komst van de Heer. De interreligieuze dialoog vindt plaats in de Kerk in eschatologische toestand.