Tegen deze leer, eeuwenlang zonder meer aanvaard, worden thans moeilijkheden en bezwaren gemaakt, die om opheldering vragen.

Evenals op dogmatisch gebied wil men ook op het gebied van de christelijke zedenleer als het ware een radicale herziening doorvoeren om zo te komen tot een herwaardering.

De eerste stap of liever de eerste stoot tegen het gebouw van de christelijke normen op zedelijk gebied zou, naar men beweert, hierin moeten bestaan, dat ze los gemaakt worden van het bekrompen en beklemmende toezicht van het kerkelijk gezag, zodat de moraal bevrijd wordt van de sofistische spitsvondigheden van de casuïstische methode, tot haar oorspronkelijke vorm wordt teruggebracht en zonder meer wordt overgelaten aan het inzicht en de beslissing van het persoonlijk geweten.

Het is voor iedereen duidelijk, tot welke noodlottige gevolgen dit omverwerpen van de grondslagen van de opvoeding moet voeren.

Zonder hier nader te willen ingaan op 'het apert onbevoegd en onrijp oordeel bij de verdedigers van dergelijke opvattingen, willen wij enkel de centrale fout van deze "nieuwe moraal" in het licht stellen. Door elk zedelijk criterium over te laten aan het persoonlijk geweten, dat zich angstvallig opsluit in zichzelf en dat als een absoluut scheidsrechter over zijn eigen beslissingen optreedt, vergemakkelijkt deze moraal voor het geweten de te volgen weg niet, maar trekt het veeleer af van de koninklijke weg, die Christus is.

De goddelijke Verlosser heeft zijn openbaring, waarvan de zedelijke verplichtingen een wezenlijk deel uitmaken, niet aan de mensen afzonderlijk toevertrouwd, maar aan Zijn Kerk en aan haar heeft Hij de zending gegeven, de mensen te brengen tot een gelovig aanvaarden van dit heilig depositum.

Zo is ook de goddelijke bijstand, die de openbaring voor dwaling en misvorming moet bewaren, beloofd aan de Kerk en niet aan ieder afzonderlijk. Ook dit is een trek van Gods wijze voorzienigheid. Want zo kan de Kerk, die een levend organisme is, veilig en gemakkelijk de waarheden ook op zedelijk gebied toelichten en verdiepen, en ze zonder het wezen er van aan te tasten aanpassen aan de veranderlijke omstandigheden van plaats en tijd. Men denke bijv. aan de sociale leer van de Kerk, die ontstaan is om in nieuwe behoeften te voorzien en die in wezen niets anders is dan de toepassing van de onvergankelijke christelijke moraal op de economische en sociale omstandigheden van deze tijd.

Hoe is dus de wijze beschikking van onze Zaligmaker, die het behoud van het christelijk erfdeel op zedelijk gebied aan de Kerk heeft toevertrouwd, overeen te brengen met een soort individualistische autonomie van het geweten?

Aan zijn natuurlijk klimaat onttrokken kan het geweten slechts vergiftigde vruchten voortbrengen, die al aanstonds te herkennen zijn, als men ze vergelijkt met enkele kenmerken van de traditionele levenswijze en christelijke volmaaktheid, waarvan de voortreffelijkheid blijkt uit de onvergelijkelijke daden van de heiligen.

De "nieuwe moraal" beweert, dat de Kerk, in plaats van de wet van de menselijke vrijheid en van de liefde te bevorderen en ze in te scherpen als de waardige stuwkracht van het zedelijk leven, bijna uitsluitend en met overdreven strengheid de nadruk legt op het onwrikbare en absolute van de christelijke zedenwet en dikwijls de woorden herhaalt: "gij zijt verplicht", "het mag niet", woorden die sterk de bijsmaak hebben van een geringschattende pedanterie.