Zoals men ziet, is dit een spitsvondige manier om de gewetens aan het gezag van de zedenwetten te onttrekken. Zeker, men kan niet ontkennen, dat zulke autonomie aanvaardbaar is, in zover zij de eigen methode van elke categorie van werkzaamheid uitdrukt en de grenzen aangeeft, waardoor de verschillende vormen er van theoretisch van elkaar gescheiden worden. Maar de scheiding van methode mag niet betekenen, dat de geleerde, de kunstenaar, de politicus in de uitoefening van hun werkzaamheid zich niet behoeven te bekommeren om de moraal, vooral als deze werkzaamheid onmiddellijk het gebied raakt van het zedelijk handelen, zoals dit het geval is bij de kunst, de politiek en de economie. De scherpe en theoretische scheiding heeft geen zin in het leven, dat altijd een synthese is, omdat het enige subject van iedere soort van werkzaamheid de mens zelf is, wiens vrije en bewuste daden altijd onderworpen blijven aan zedelijke waardering. Bij diepere beschouwing van het probleem met brede en praktische blik, die soms zelfs bij filosofen van naam ontbreekt, ziet men, hoe een dergelijk onderscheid en autonomie door de gevallen menselijke natuur worden gebruikt om datgene, wat eigenlijk begeerlijkheid, egoïsme en hebzucht blijkt te zijn, voor te stellen als wetten van kunst, politiek of economie. En zo wordt de theoretische onafhankelijkheid van de moraal praktisch opstand tegen de moraal en wordt ook de harmonie verbroken, die eigen is aan wetenschap en kunst en die de filosofen van deze richting wel scherp zien, maar toevallig noemen, ofschoon zij wezenlijk is, als men haar beschouwt vanuit het subject, de mens en vanuit God, zijn Schepper.