Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Het is raadzaam het fundamentele en onvervangbare karakter van bepaalde antropologische principes inzake de man-vrouw relaties te benadrukken, niet alleen vanwege het samenleven, maar ook en vooral vanwege het verdedigen van de waardigheid van alle personen. De kern en het essentiële element van deze principes is de echtelijke liefde tussen twee personen die aan elkaar gelijk zijn in hun waardigheid, maar verschillend en complementair in hun seksualiteit. Het is het wezen van het huwelijk als natuurlijke en menselijke werkelijkheid dat hier op het spel staat, en het welzijn van de gehele samenleving die ter discussie staat. "Zoals wij allen weten stelt men tegenwoordig niet alleen de hoedanigheden en de doelgerichtheden van het huwelijk ter discussie, maar de waarde en noodzakelijkheid zelf van het instituut. Buitensporige generalisaties buiten beschouwing latend, is het onmogelijk in dit opzicht het groeiend aantal eenvoudige de "de facto verbintenissen" te ontkennen Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 81, en de voortdurende campagnes die beogen dat men de echtelijke waardigheid toekent aan de "de facto verbintenissen" zelfs tussen personen van hetzelfde geslacht." H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, Tot het Tribunaal van de Romeinse Rota (21 jan 1999), 2

Het betreft een basisprincipe: om een authentieke en vrije echtelijke liefde te worden, moet de liefde worden omgevormd tot een liefde dankzij rechtvaardigheid door uit vrije keus in te stemmen met het huwelijk. "In het licht van deze principes - concludeert de Paus - kan men het wezenlijke verschil vaststellen en begrijpen dat bestaat tussen een pure de facto verbintenis - zelfs als zij gebouwd is op liefde - en het huwelijk, waar de liefde zich niet alleen vertaalt in een morele maar ook in een strikt juridische verplichting. De veronderstelde wederzijdse band ontwikkelt van zijn kant doeltreffendheid en kracht tegenover de liefde waaruit hij ontstaan is; hij bevordert het voortbestaan van het huwelijk wat de echtgenoten, de kinderen en de samenleving zelf ten goede komt." H. Paus Johannes Paulus II, Toespraak, Tot het Tribunaal van de Romeinse Rota (21 jan 1999), 5

Inderdaad, het huwelijk - het fundament van het gezin - is niet alleen een "wijze om seksualiteit als paar te beleven": als dat het alleen maar was, zou het slechts een levensvorm meer zijn onder de vele andere mogelijkheden. Evenmin is het niet enkel de uitdrukkingsvorm van een gevoelsmatige liefde tussen twee personen; dit kenmerk wordt toegeschreven aan de liefde in het algemeen in het kader van een vriendschap. Het huwelijk is meer dan dat: het is een verbond tussen een man en een vrouw in de hoedanigheid van de totaliteit van hun mannelijke en vrouwelijke wezen. Als dit verbond slechts tot stand komt door een daad uit vrije wil van de contractanten, wordt zijn specifieke inhoud bepaald door de structuur van het menselijk wezen, man en vrouw, namelijk de wederzijdse overgave en het doorgeven van het leven. Aan deze schenking van zichzelf in het totale complementaire aspect van man en vrouw met de wens zich in rechtvaardigheid aan elkaar te wijden, geeft men de naam huwelijkse staat en de contractanten zijn de echtgenoten: "Deze echtvereniging is geworteld in de natuurlijke complementariteit die tussen man en vrouw bestaat en die in stand blijft dankzij de persoonlijke wens van de echtgenoten hun totale levensplan te delen, dat zij hebben en dat zij zijn: daarom is zulk een vereniging de vrucht en het teken van een diep menselijke noodzaak." H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 19.