Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Het bezoek van vandaag wil een beslissende bijdrage leveren aan de versterking van de goede betrekkingen tussen onze twee gemeenschappen in het spoor van de voorbeelden, welke door zoveel mannen en vrouwen zijn gegeven, die van beide zijden betrokken waren en dat nog altijd zijn, om de oude vooroordelen te overwinnen en een steeds vollediger erkenning plaats vindt van de 'band' en van het 'gemeenschappelijk geestelijk erfgoed', welke bestaan tussen Joden en Christenen. Deze wens sprak reeds de 2e Vaticaans Concilie - Verklaring
Nostra Aetate
Over de houding van de Kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten
(28 oktober 1965) uit, waaraan ik zo juist herinnerde, van de Concilieverklaring '2e Vaticaans Concilie - Verklaring
Nostra Aetate
Over de houding van de Kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten
(28 oktober 1965)' over de betrekkingen tussen de Kerk en de niet-christelijke godsdiensten. De beslissende wending in de betrekkingen van de katholieke Kerk met het Jodendom en met de afzonderlijke Joden heeft plaats gehad met deze korte maar bondige paragraaf.

Wij beseffen allen dat, onder de vele rijkdommen van dit 2e Vaticaans Concilie - Verklaring
Nostra Aetate
Over de houding van de Kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten
(28 oktober 1965) van '2e Vaticaans Concilie - Verklaring
Nostra Aetate
Over de houding van de Kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten
(28 oktober 1965)', drie punten bijzonder belangrijk zijn. Ik zou ze hier bij deze werkelijk unieke gelegenheid voor u willen benadrukken.

• Het eerste is, dat de Kerk van Christus haar 'band' met het Jodendom ontdekt 'zich verdiepend in haar eigen mysterie' Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Verklaring, Over de houding van de Kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten, Nostra Aetate (28 okt 1965), 4. De Joodse godsdienst is ons niet 'vreemd', maar is in zekere zin 'wezenlijk' aan onze godsdienst. Wij hebben er daarom betrekkingen mee, die wij met geen enkele andere godsdienst hebben. U bent onze lievelingsbroeders en, zo zou men kunnen zeggen, onze oudste broeders.
• Het tweede punt dat door het Concilie naar voren werd gebracht is, dat aan de Joden als volk, geen voorvaderlijke of collectieve schuld kan worden aangerekend aan datgene 'wat tijdens het lijden van Jezus werd bedreven' Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Verklaring, Over de houding van de Kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten, Nostra Aetate (28 okt 1965), 4. Noch zonder onderscheid aan de Joden van die tijd, noch aan hen die naderhand kwamen, noch aan die van nu. Daarom mist elke zogenaamde theologische rechtvaardiging van discriminatiemaatregelen of erger nog vervolgingen, elke grond. De Heer zal eenieder oordelen 'naar zijn werken', zowel Joden als Christenen Vgl. Rom. 2, 6 .
• Het derde punt dat ik in de Concilieverklaring zou willen benadrukken is de consequentie van het tweede; niettegenstaande het bewustzijn dat de kerk van haar eigen identiteit heeft, mag niet worden gezegd, dat de Joden 'verworpen of vervloekt' zijn, alsof dit werd geleerd door of zou kunnen worden afgeleid uit de Heilige Schrift Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Verklaring, Over de houding van de Kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten, Nostra Aetate (28 okt 1965), 4 van het Oude of het Nieuwe Testament. Het Concilie had integendeel eerder in deze zelfde passage van '2e Vaticaans Concilie - Verklaring
  Nostra Aetate
  Over de houding van de Kerk tegenover niet-christelijke godsdiensten
  (28 oktober 1965)', maar ook in de dogmatische constitutie '2e Vaticaans Concilie - Constitutie
  Lumen Gentium
  Over de Kerk
  (21 november 1964)', 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 6, gezegd, door de heilige Paulus in de Brief aan de Romeinen (Rom. 11, 28, vv.) aan te halen, dat de Joden 'bijzonder dierbaar blijven aan God', die hen heeft geroepen met een 'onherroepelijke roeping'.