9 april 2002
Het facultatieve karakter van de oefeningen van godsvrucht mag dus niet een geringe waardering of een minachting hiervoor betekenen. De weg die gevolgd dient te worden, bestaat erin op een correcte en wijze manier gebruik te maken van de niet geringe rijkdommen van de volksvroomheid, de mogelijkheden die zij bezit, en van de inzet van christelijk leven die zij weet op te wekken.
Omdat het Evangelie maat en beoordelingscriterium is voor iedere oude en nieuwe vorm van expressie van de christelijke godsvrucht, moet het gebruik maken van oefeningen van godsvrucht en devotiepraktijken en moet dit gepaard gaan met een zuivering die soms noodzakelijk is om een juiste verwijzing naar het christelijk mysterie te bewaren. Voor volksvroomheid geldt wat ook van de christelijke liturgie gezegd wordt, nl. ‘dat zij op geen enkele wijze riten kan opnemen van tovenarij, bijgeloof, spiritisme, wraak of die welk een seksuele achtergrond hebben’. Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, De Romeinse liturgie en de inculturatie
Vierde instructie voor de juiste toepassing van de Constitutie over de Liturgie van het Tweede Vaticaans Concilie (nrs. 37-40), Varietates legitimae (25 mrt 1994), 48
In die zin begrijpt men dat de door het Tweede Vaticaans Concilie gewilde vernieuwing op een of andere wijze een juiste beoordeling en een vernieuwing van de oefeningen van godsvrucht en devotiepraktijken moet inspireren. Volksvroomheid moet gekenmerkt zijn door: Bijbelse inspiratie (omdat een christelijk gebed onmogelijk voorgehouden kan worden zonder directe of indirecte verwijzing naar een bladzijde uit de bijbel), liturgische inspiratie (vanaf het moment dat zij een voorbereiding is op of een echo van de in de liturgische handelingen gevierde mysteries), oecumenische inspiratie (ofwel de achting voor andere christelijke gevoelens en tradities zonder hiervoor te komen tot verbodsbepalingen die niet opportuun zijn), antropologische inspiratie (die tot uitdrukking komt hetzij in het bewaren van symbolen en uitdrukkingen die voor een bepaald volk veelbetekenend zijn – hierbij dient men echter zinloos archaïsme te vermijden –, hetzij in een poging een dialoog aan te gaan met hedendaagse gevoelens).
Wil een dergelijke vernieuwing vruchtbaar zijn, dan moet zij doordrongen zijn van een pedagogische betekenis en geleidelijk verwezenlijkt worden, waarbij rekening gehouden wordt met plaatsen en omstandigheden.
