Daarom moeten de ouders, de zielzorgers en allen, die belast zijn met de opvoeding van de jeugd, niet alleen een gunstige sfeer scheppen voor priesterroepingen en Gods genade afsmeken voor een groter aantal roepingen, maar ook op verstandige manier moeite doen om de jongens te plaatsen in een seminarie of religieus instituut, zodra zij duidelijk blijk geven van verlangen naar het priesterschap en van geschiktheid daarvoor. Want zó alleen zullen zij meer beveiligd zijn tegen de verleiding van de wereld en in een geschikt milieu de kiem van de roeping kunnen ontwikkelen. Daar begint dan de eigen taak van directeuren, de geestelijke leiders en de leraren nauwkeuriger op grond van bepaalde aanwijzingen te beoordelen, of Christus deze jongens werkelijk uitverkiest tot zijn priesters, en verder om de kandidaten te helpen zich waardig voor te bereiden op hun verheven ambt. Dit grootse en moeilijke werk van de fysieke, religieuze, morele, intellectuele vorming van de kandidaten in het seminarie wordt zeer juist getekend door de woorden van het decreet van Trente in het desbetreffende hoofdstuk: onderhoud, godsdienstige vorming en onderricht in de kerkelijke wetenschappen. Mansi, o.c. XXIII, 147