Om het aantal priesterroepingen te doen toenemen, moeten de gelovigen dit op de eerste plaats aan God vragen door hun gebed, volgens het bevel van Christus: „De oogst is wel groot, maar arbeiders zijn er weinig. Vraagt daarom de Heer van de oogst, arbeiders te sturen om te oogsten” (Mt. 9, 37-38) Uit deze woorden van de goddelijke Verlosser blijkt duidelijk, dat de eerste bron van het priesterschap is: de barmhartige en vrije uitverkiezing van God. Daarom zei Christus tot zijn apostelen: „Niet Gij hebt Mij uitgekozen, maar Ik u en Ik heb u de taak gegeven op tocht te gaan en vruchten voort te brengen, die blijvend mogen zijn.” (Joh. 15, 16) En ofschoon Sint-Paulus het priesterschap van Jezus Christus in waardigheid stelde boven dat van het Oude Testament, leerde hij toch ook, dat elk wettig priesterschap, omdat het van nature een middelaarfunctie is tussen God en de mensen, vooral afhangt van Gods wil: „Elke hogepriester, uit de mensen genomen, wordt aangesteld voor de mensen ten behoeve van hun verhouding tot God... En niemand eigent zich deze waardigheid toe, maar men wordt evenals Aäron door God geroepen” (Hebr. 5, 1.4) Des te meer moet men dus de roeping om te delen is het priesterschap van Christus beschouwen als iets hoogs en als onverdiend. Over dit priesterschap van Christus schrijft dezelfde apostel: „Zo heeft ook Christus zichzelf niet tot de eer van het hogepriesterschap verheven;... en tot volkomenheid gebracht en door God uitgeroepen tot Hogepriester naar de wijze van Melchisedek, is Hij voor allen, die Hem gehoorzamen, oorzaak geworden van eeuwig heil.“ (Hebr. 5, 5.9-10) Met recht dus schrijft Sint-Johannes Chrysostomus in zijn werk Over het priesterschap:

„Het priesterschap wordt uitgeoefend op aarde, maar wordt in rang gerekend tot de hemelse orde, en terecht. Want niet een mens, niet een engel, niet een aartsengel, geen enkele andere aardse macht, maar de Heilige Geest zelf heeft dit ambt ingesteld. Hij gaf aan stervelingen het verlangen in naar een bediening van engelen.” H. Johannes Chrysostomos, Over het priesterschap, De sacerdotio. III, n. 4: P.G. 48, 642

Men moet er echter aan denken, dat deze goddelijke roeping tot het priesterschap niet alleen te maken heeft met de geestelijke vermogens, d.i. het verstand en de vrije wil van de kandidaten, maar ook met de psyche en het lichaam zelf; want de gehele mens moet opgewassen zijn tegen de zware verplichtingen van dit heilig ambt, verplichtingen, die vaak gepaard gaan met grote ongemakken en die soms zelfs, op het voorbeeld van de Goede Herder Jezus Christus, het offer van het leven vragen. Daarom moeten jongens of jonge mensen geacht worden geen roeping tot het priesterschap te hebben, als zij geen voldoende gaven van verstand en wil bezitten of een aangeboren psychische zwakheid of lichaamsgebrek hebben; want dan zijn zij niet in staat de talrijke verplichtingen van hun ambt waardig te vervullen en de lasten van geestelijke stand te dragen. Daartegenover staat de troostvolle uitspraak van de H. Thomas, die verklaart, dat voor iedere priester geldt, wat de apostel zegt over de eerste evangeliepredikers, Sint-Thomas schrijft aldus:

„Aan, hen, die God tot iets uitverkiest, geeft Hij zulk een voorbereiding en zulke kwaliteiten, dat zij geschikt zijn voor datgene, waartoe zij worden uitverkoren, volgens het woord van 2 Kor. 3, 6:: Hij is het die ons bekwaam heeft gemaakt dienaars te zijn van een nieuw verbond.” H. Thomas van Aquino, Summa Theologiae. III, q. 27, art. 4, corpus