"Het gebed is de verheffing van de geest naar God toe of het verzoek aan God om passende goederen". H. Johannes Damascenus, Over het rechte of orthodoxe geloof, De fide orthodoxa. 3,24

God roept elke persoon onvermoeibaar op tot de mysterievolle ontmoeting met Hem. De hele heilsgeschiedenis gaat vergezeld van het gebed als een wederkerige oproep tussen God en de mens.

Het gebed van Abraham en Jakob wordt voorgesteld als een gevecht van het geloof, in het vertrouwen op de trouw van God en in de zekerheid van de overwinning zoals die beloofd is aan de volharding.

Het gebed van Mozes is een antwoord op het initiatief van de levende God ten bate van het heil van zijn volk. Het is een voorafbeelding van het gebed als voorspraak van de ene middelaar, Jezus Christus.

Het gebed van het Volk van God ontluikt in de schaduw van de verblijf plaats van God, de ark van het verbond en de tempel, onder leiding van de herders, met name koning David, en van de profeten.

De profeten roepen op tot de bekering van het hart. Ze zijn zoals Elia vurig op zoek naar het gelaat van God en bemiddelen voor het volk.

De Psalmen vormen het meesterwerk van het gebed in het Oude Testament. Zij tonen twee onafscheidelijke aspecten: het persoonlijke en het gemeenschappelijke. Ze bestrijken het hele bereik van de geschiedenis: ze roepen de reeds vervulde beloften van God in herinnering èn ze verwachten de komst van de Messias.

Christus heeft de Psalmen gebeden en zij zijn in Hem in vervulling gegaan; in die zin zijn zij een wezenlijk en blijvend bestanddeel van het gebed van Zijn Kerk. Ze zijn aangepast aan de mensen in alle situaties en tijden.