"Is iemand onder u ziek? Laat hij de presbyters van de gemeente roepen; zij moeten een gebed over hem uitspreken en hem met olie zalven in de naam des Heren. En het gelovige gebed zal de zieke redden en de Heer zal hem oprichten. En als hij zonden heeft begaan, zal het hem vergeven worden" (Jak. 5, 14-15).

Het Sacrament van de Ziekenzalving heeft als doel een bijzondere genade te verlenen aan de Christen die te kampen heeft met de moeilijkheden die verbonden zijn met een ernstige ziekte of met ouderdom.

Wanneer de gelovige ten gevolge van ziekte of ouderdom in levensgevaar begint te verkeren, is dit zeker het moment dat hij de heilige Ziekenzalving ontvangt.

Wanneer een Christen zwaar ziek is, kan hij de Ziekenzalving ontvangen, en daarna telkens wanneer, na het ontvangen ervan, zijn toestand verergert.

Alleen de priesters, dit wil zeggen presbyters en bisschoppen, kunnen het Sacrament van de Ziekenzalving toedienen; hiervoor gebruikt hij olie die gezegend werd door de bisschop of, indien nodig, door de presbyter zelf die het Sacrament toedient.

Het wezen van de viering van dit Sacrament bestaat in de zalving op het voorhoofd en de handen van de zieke (in de Romeinse ritus) of op nog andere lichaamsdelen (in het Oosten), een zalving die gepaard gaat met het liturgisch gebed van de celebrant, waarin hij bidt om de bijzondere genade van dit Sacrament.

De bijzondere genade van het Sacrament van de Ziekenzalving heeft als vruchten:

• de vereniging van de zieke met het lijden van Christus, tot zijn eigen welzijn en dat van heel de Kerk;
• troost, vrede en bemoediging om op christelijke wijze het lijden van de ziekte of de ouderdom te verdragen;
• de vergeving van de zonden, indien de zieke die niet door het Boetesacrament heeft kunnen verkrijgen;
• het herstel van de gezondheid, indien dit aan het geestelijk heil ten goede komt;
• de voorbereiding op de overgang naar het eeuwig leven.