Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

"Omdat Christus het licht der volken is, is het de vurige wens van dit heilig concilie, in de heilige Geest vergaderd, alle mensen te verlichten met het stralend licht van Christus dat zich op het gelaat van de Kerk weerspiegelt, 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 1 door aan ieder schepsel het Evangelie te verkondigen". Het is met deze woorden dat "2e Vaticaans Concilie - Constitutie
Lumen Gentium
Over de Kerk
(21 november 1964)" van het Tweede Vaticaans Concilie opent. Daardoor laat het Concilie zien dat het geloofsartikel over de Kerk geheel afhangt van alle artikelen die op Christus Jezus betrekking hebben. De Kerk heeft geen ander licht dan dat van Christus; zij is, overeenkomstig een beeld dat de Kerkvaders dierbaar is, te vergelijken met de maan waarvan alle licht een weerkaatsing van de zon is.

Het artikel over de Kerk hangt ook geheel af van dat over de heilige Geest, dat eraan voorafgaat. "Immers, nadat wij hebben laten zien dat de heilige Geest de bron en de gever is van alle heiligheid, belijden wij nu dat door dezelfde Geest de kerk met heiligheid begiftigd is". Catechismus-Compendium, Catechismus van het Concilie van Trente, Catechismus Romanus Concilii Tridentini. 1,10,1 vert. uit Lat. De Kerk is overeenkomstig de uitdrukking van de Kerkvaders de plaats "waar de Geest bloeit". H. Hippolytus, Traditio Apostolica. 35

Geloven dat de Kerk "heilig" en "katholiek" is, dat ze "één" en "apostolisch" is (zoals de 1e Concilie van Constantinopel
Credo van Nicea - Constantinopel
(31 juli 381) eraan toevoegt), is onlosmakelijk verbonden met het geloof in God de Vader, de Zoon en de heilige Geest. De Latijnse tekst van de Geloofsbelijdenis
Twaalf artikelen van het geloof
Geloofsbelijdenis volgens de Romeinse doopritus
(31 juli 381) zegt dan ook dat wij een heilige kerk geloven ("Credo {..} ecclesiam") en niet geloven in de Kerk, om God en zijn werken niet te verwarren en om duidelijk aan de goedheid van God alle gaven toe te schrijven, die Hij in zijn Kerk gelegd heeft, toe te schrijven. Vgl. Catechismus-Compendium, Catechismus van het Concilie van Trente, Catechismus Romanus Concilii Tridentini. 1,10,22 vert. uit Lat.

In het Nieuwe Testament wordt de gemeente van Christus "Ekklesia" genoemd, wat letterlijk "bijeenroeping" betekent (van het Griekse ek-kalein, "naar buiten roepen"). Het woord "ekklesia" (Latijn: "ecclesia", Frans: "église") duidt bijeenkomsten van het volk aan, in het algemeen van religieuze aard. Vgl. Hand. 19, 39 Het is een term die in de Griekse vertaling van het Oude Testament vaak gebruikt wordt voor bijeenkomsten van het uitverkoren volk ten overstaan van God, vooral voor de bijeenkomst bij de Sinaï, waar Israël de Wet ontving en door God tot zijn heilige volk gemaakt werd. Vgl. Ex. 19 Door zich "ekklesia" te noemen, erkent de eerste gemeenschap van hen die in Christus geloofden, dat zij de erfgename van deze bijeenkomst is. In de "ekklesia" (kerk) "roept" God zijn volk van alle uithoeken der aarde "bijeen". De term kyriakè waarvan church, Kirche en Kerk afgeleid zijn, betekent "zij die de Heer toebehoort".

In het christelijk taalgebruik betekent het woord "ekklesia" (Kerk) de liturgische bijeenkomst, Vgl. 1 Kor. 11, 18 Vgl. 1 Kor. 14, 19.28.34.35 maar ook de plaatselijke gemeenschap Vgl. 1 Kor. 1, 2 Vgl. 1 Kor. 16, 1 of de hele universele gemeenschap van gelovigen. Vgl. 1 Kor. 15, 9 Vgl. Gal. 1, 13 Vgl. Fil. 3, 6 Deze drie betekenissen zijn inderdaad niet van elkaar te scheiden. "De Kerk" is het volk dat God in de hele wereld verzamelt. Zij bestaat in de plaatselijke gemeenschappen en verwerkelijkt zich als een liturgische, vooral eucharistische bijeenkomst. Zij leeft van het woord en van het lichaam van Christus en wordt zo zelf het lichaam van Christus.