Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De dood van Christus is een werkelijke dood geweest in zoverre hij een einde gemaakt heeft aan zijn menselijk, aards bestaan. Maar omwille van de eenheid die de persoon van de Zoon met zijn lichaam bewaard heeft, is dit geen stoffelijk overschot geworden, zoals dit bij anderen het geval is, want "het onmogelijk was dat hij door de dood werd vastgehouden" Vgl. Hand. 2, 24 en daarom "heeft de goddelijke het lichaam van Christus voor bederf gevrijwaard." H. Thomas van Aquino, Summa Theologiae. 3,51.3. vert. uit Lat.. Van Christus kan men zowel zeggen: "Hij werd uit het land der levenden weggerukt" (Jes. 53, 8) als "Mijn lichaam zal rust vinden in hoop, omdat Gij mijn ziel niet over zult laten aan het dodenrijk en uw heilige geen bederf zult laten zien" (Hand. 2, 26-27). Vgl. Ps. 16, 9-10 De verrijzenis van Jezus "op de derde dag" (1 Kor. 15, 4)(Lc. 24, 26) Vgl. Mt. 12, 40 Vgl. Jona 2, 1 Vgl. Hos. 6, 2 was er het teken van, ook al omdat men aannam, dat het bederf werd vanaf de vierde dag zichtbaar. Vgl. Joh. 11, 39

De dood wordt door Christus veranderd. Ook Jezus, de Zoon van God, heeft de dood, die eigen is aan het menselijk bestaan, ondergaan. Maar ondanks zijn angst ervoor Vgl. Mc. 14, 33-34 Vgl. Heb. 5, 7-8 aanvaardde Hij die in een daad van totale en vrijwillige onderwerping aan de wil van zijn Vader. De gehoorzaamheid van Jezus heeft de vloek van de dood in een zegen veranderd. Vgl. Rom. 5, 19-21

De Kerk, die als een moeder op sacramentele wijze de christen tijdens zijn aardse pelgrimstocht in haar schoot heeft gedrag en, begeleidt hem op het einde van zijn tocht, om hem "in de handen van de Vader" toe te vertrouwen. In Christus draagt zij het kind van haar genade op aan de Vader, en de kiem van het lichaam dat in heerlijkheid zal verrijzen, Vgl. 1 Kor. 15, 42-44 vertrouwt zij hoopvol aan de aarde toe. Deze offerande wordt ten volle gevierd door het offer van de Eucharistie; de zegeningen die aan de Eucharistie voorafgaan en die erop volgen zijn sacramentalia.