
15 augustus 1997
De geestelijke traditie van de Kerk legt ook de nadruk op het hart in de Bijbelse zin van "binnenste" (Jer. 31, 33), waar de mens wel of niet voor God kiest. Vgl. Deut. 6, 5 Vgl. Jes. 29, 13 Vgl. Ez. 36, 26 Vgl. Mt. 6, 21 Vgl. Lc. 8, 15 Vgl. Rom. 5, 5
Het gebed van de Kerk vereert en huldigt het hart van Jezus en acht het hoog, zoals het ook zijn allerheiligste Naam aanroept. Het aanbidt het mensgeworden Woord en zijn hart, dat zich, uit liefde voor de mensen, heeft laten doorboren door onze zonden. Het christelijke gebed volgt graag de kruisweg in de voetsporen van de Heiland. De staties vanaf het praetorium tot aan Golgotha en tot aan het graf markeren de laatste gang van Jezus, die door zijn heilige kruis de wereld heeft verlost.
Maar de Kerk is vooral geboren uit het feit dat Christus zich voor ons heil totaal gegeven heeft. Bij de instelling van de Eucharistie wordt op die gave vooruitgelopen en zij wordt verwezenlijkt op het kruis. "Het begin en de groei van de Kerk worden gesymboliseerd door het bloed en het water die uit de geopende zijde van de gekruisigde Jezus vloeien". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 3. vert. uit Lat. "Want toen Christus ingeslapen was op het kruis, is uit zijn zijde het bewonderenswaardig sacrament dat de hele kerk is, voortgekomen". 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de heilige liturgie, Sacrosanctum Concilium (4 dec 1963), 5. vert. uit Lat. Evenals Eva gevormd is uit de rib van de ingeslapen Adam, zo is de kerk geboren uit het doorboorde hart van de op het kruis gestorven Christus. Vgl. H. Ambrosius van Milaan, Expositio Evangelii secundum Lucam. II, 85-89